Spemque metumque inter dubii…

(Allereerst: bedankt allemaal voor jullie steun n.a.v. mijn vorige berichtje.
"Zou ik dit posten, of toch beter niet?" Dat is de vraag die ik mij heel de ochtend al stel. Het feit dat je dit leest, maakt duidelijk dat ik beslist heb om het te posten. Ik wil me niet altijd 'flink' houden, ik wil niet altijd 'optimist' zijn als dat niet is wat ik voel. Dus sorry, maar deze keer niet zo'n postief bericht. Maar ik wou het even van me af schrijven.)

Tijdens de afgelopen zomer had ik heel sterk het gevoel dat we tegen eind september iets meer gingen weten over onze toekomst in de VS. Was dat gevoel écht, of was het meer een reflex van zelfbescherming om het stadium van “voorlopig geen concreet zicht op verhuis” op een aanvaardbare manier vooruit te schuiven? Verder weg bij het “nu”, maar niet té ver vooruit, zodat het nog doenbaar leek, die periode van “wachten” die nu toch wel heel erg lang duurt?
Geen idee, maar in ieder geval hoorden we eind september niks. Tenminste, toch niks dat ons één stap dichter bij Amerika bracht. Het enige wat we hoorden was dat er een grondige reorganisatie kwam. (en ook daar put je hoop uit, want de huidige baas van mijn man krijgt een globale functie, dus mogelijk zal hij nu Papa ook wel tot in Amerika kunnen krijgen?)

En dan kwam vorige week het bericht dat men, naast alle andere besparingen, ook het ‘relocation budget’ had afgeschaft, en dit tot eind 2007.
Waar moet ik dan nog hoop uit gaan halen? Ik vrees dat het zakje ‘hoop’ tot op de bodem leeg is geraakt.
Hier zitten we dan. Wat moeten we er van denken? Hoe moeten we ons voelen?
Eigenlijk wil ik er liefst van al niet teveel aan denken. Ik moet dat stukje hoop in mezelf kunnen bewaren. Ik mag dat echt niet opgeven.
En toch zit er dan zo’n stemmetje in je hoofd, dat zich afvraagt of dit het punt is waarop je besefte dat je er nooit meer ging geraken… Maar ik wil niet in België blijven!
Ik heb het hier echt wel gehad. We zijn meer dan 10 jaar in België gebleven terwijl we hier weg wilden. En dat op basis van een grote portie ‘hoop’, hoop dat eindelijk eens dat zonnetje ging schijnen dat ons veel kon doen vergeten. Hoop dat ik eindelijk eens een moeder ging kennen die gewoon ‘Mama’ zou kunnen zijn, en niet ‘Ziek’. Maar al die hoop was tevergeefs.
En toen werd die hoop vervangen door andere hoop: verhuizen, iets wat we al zo lang wilden doen. Er was nu niks meer dat ons tegen hield. Dachten we. Want na anderhalf jaar vol Hoop zijn we gestrand in ons eigen land, een land waar we op dit moment niet willen zijn.
En ik doe heel erg hard mijn best om zoveel mogelijk al de positieve kanten te zien van hier blijven. Ik doe echt constant pogingen om alles heel rationeel te benaderen. Maar er zijn zoveel emoties die heel die rationele benadering gewoon overspoelen, waardoor mijn leven haast ‘geforceerd’ aan begint te voelen.
Zowel mijn man als ik hebben hier geen familie meer, wij zijn gewoon met ons drietjes. We hebben ondertussen wel een hele lieve ‘vervang’familie gevonden. Gisteren hebben we trouwens met z’n allen tezamen ‘tante’ Magda haar verjaardag gevierd. Het was leuk, gezellig, lekker, en we hebben heel wat afgelachen. En ik weet dat die mensen stuk voor stuk dolblij zijn dat ze weten dat wij nog minstens een jaar langer in hun midden zullen zijn. Maar waar je ook gaat, wat je ook doet, hoeveel plezier je op zo’n moment ook maakt, die wens om ons leven verder uit te bouwen in Amerika werpt toch altijd een schaduw op dat alles. En hoezeer ik ook écht van hen hou, hoeveel hun goede raad mij ook waard is, hoezeer zij mij ook aan het lachen kunnen brengen, hoe kunnen zij ooit vatten dat ik op dat eigenste moment dat ik daar plezier zit te maken, toch liever in Amerika zou zitten?