Malta, deel 4: het eiland Gozo

Dinsdag 4 juli 2006, daguitstap naar het eiland Gozo

The 4th of July… Snif snif snif! Hadden altijd gehoopt dat we deze zouden vieren in Amerika; overdag naar de Parade gaan kijken, ondertussen zwaaiend met het Amerikaanse vlaggetje dat we in 2000 meegebracht hebben van de Parade in Michigan City, ’s avonds naar het vuurwerk, en ook de BBQ zouden we niet vergeten… Maar neen, we zaten in Malta, en daar vieren ze geen 4th of July.
In plaats daarvan maakten we een uitstap naar het eiland Gozo (dat ook bij Malta hoort). Het was een schitterende uitstap, dat wel, maar we hopen nogmaals om de volgende 4de juli met ons vlaggetje in Amerika te staan! (en niet omdat we daar op reis zijn!)

We nemen de veerboot naar Gozo. En al heel snel wordt duidelijk dat Gozo toch verschilt in uitzicht van Malta; je ziet er een heel aantal ‘tafelbergen’, het is er veel groener, de dorpjes zijn nog dorpjes op zich (zonder dat ze naadloos in elkaar over gaan). En het is er veel rustiger dan op Malta!
3/5de van de landbouwproductie op Malta komt van Gozo, dit terwijl Gozo toch aanzienlijk kleiner is dan Malta (zie kaart van eergisteren).



In Malta kan je een aantal megalitische tempels vinden, die allen op de werelderfgoed lijst van UNESCO staan. (Je kan daar per land een overzichtje krijgen van wat er op die lijst staat, België, Nederland én de Verenigde Staten staan er ook op vermeld)

Men zegt dat deze tempels de oudste vrijstaande stenen monumenten ter wereld zijn. Ze zijn gemaakt van kalksteen, de enige natuurlijke rijkdom die in de Maltese bodem zit (je kan enkel letterlijk zeggen dat een Maltees ‘steenrijk’ is) en waar men heden ten dage nog steeds de blokken uit zaagt die men gebruikt om huizen te bouwen. (vandaar ook dat men in de loop der geschiedenis Malta wel eens het ‘honingkleurige’ eiland noemde: alles is gebouwd in de gelige kalksteen)

Het megalitisch tempelcomplex van Ggantija ligt bovenop een helling. De plaatselijke legende zegt dat ze in één nacht door de reuzin Sansuna gebouwd zijn. Op haar ene schouder nam ze de grote rotsblokken, terwijl ze op haar andere schouder haar kind had zitten.
Wetenschappers gaan er van uit dat zo’n 5500 jaar gelden met de bouw gestart werd, dus rond 3600 v.C., lang voor de eerste piramide werd gebouwd, lang voor Stonehenge ontstond!
In die tijd kende de mens nog geen ijzeren werktuigen, noch het wiel of de takel. Desondanks slaagde men er toch in om een voor die tijd complexe constructie te bouwen. De tempel was zo’n 6 tot 8 meter hoog, en de rotsblokken haalde men uit een steengroeve zo’n 5 km verderop.
Het tempelcomplex bestaat uit drie delen, die met elkaar verbonden zijn maar in die in verschillende periodes gebouwd zijn geweest. De ‘jongste’ tempel dateert van rond 2000 v.C.


Je moet je hoofd amper bukken om hier binnen te gaan!

Bovenaanzicht

Foto geleend van op internet

Nadien trekken we naar de Gozitaanse hoofdstad Victoria. De stad noemde aanvankelijk Rabat (Arabisch voor ‘voorstad’). In 1897 wijzigde men de naam ter ere van het diamanten jubileum van de Britse koningin Victoria, maar de Gozitanen -beetje koppig én trots dat ze zijn- noemen het nog steeds Rabat.

De stad is eigenlijk ontstaan vanuit de Cittadella. Johannieter ridders fortificeerden de citadel omdat ze de bewonder wilden beschermen. De stad werd voordien meermaals geplunderd, en de bewoners als slaven afgevoerd.
Vanop deze Citadel heb je een prachtig zicht op de omgeving, omdat de stad gebouwd is op een 140 m hoge tafelberg. (zie ook eerste foto in dit bericht)

Door de smalle en schaduwrijke straten wandelen we naar de door Lorenzo Gafa ontworpen kathedraal van Victoria.

Van buiten weer heel eenvoudig, binnen weer overdadig versierd. En ook hier vinden we weer de met marmer ingelegde graven. Al het marmer moest trouwens ingevoerd worden, want er zit geen marmer in de Maltese bodem.

Grappig is dat je, wanneer je in de kerk staat, je denkt dat er een koepel is. Maar als je pal onder de koepel gaat staan, dan zie je dat dit zo’n ‘'trompe de l'oeil' is. En ja hoor, ook buiten, als we over de muren van de citadel wandelen, zie je heel duidelijk dat er geen koepel op de kerk staat.

Je kan het niet zo heel goed zien op deze foto, maar helemaal links zie je zo'n soort van 'platte schijf' op het dak van de kerk. Dat is waar de 'koepel' is.

In een plaatselijke bioscoop bekijken we de documentaire film ‘Gozo 360°’ (waarbij zoonlief opmerkt dat dat inderdaad wel eens de temperatuur zou kunnen zijn momenteel –we hebben dus ook ginder een ware hittegolf moeten doorstaan). De koelte in de bioscoop kwam welkom, de film zelf vond ik niet echt de moeite waard, maar als je vooraf niets gelezen hebt over Gozo zal het best wel informatief geweest zijn.

En dan zetten we koers naar Dwejra, aan de kust. We hebben geluk, want het is een rustige zee, waardoor we tesamen met een andere Vlaamse familie een bootje kunnen charteren om naar de Azur Window te varen. De rotsen bestaan uit kalksteen, en door de eeuwen heen heeft de wind en het zeewater in deze rotsen een gat weggesleten, net alsof je nu door een venster naar de azuurblauwe zee kijkt (of bedoelen ze de azuurblauwe lucht?).
Het kleine bootje deint op en neer door de zee, en de spatten van het zeewater bieden wederom een heerlijke verfrissing. En het water, dat is werkelijk heel fel blauw! Dat komt eigenlijk doordat de bodem van de zee daar wit is, en de lucht daardoor heel blauw weerspiegeld kan worden in het water. Een bijkomend effect is ook dat je denkt dat het op sommige plaatsen helemaal niet zo diep is -omdat je met gemak tot op de bodem kan kijken waar je tientallen visjes ziet zwemmen- maar onze 'kapitein' wist te zeggen dat het daar toch makkelijk 5 à 6 meter diep was, terwijl wij dachten aan een meter of 2.

Azur Window

Het felblauwe water

Nadien gaan we Azur Window eens langs de andere kant trachten te benaderen, over land. Zoonlief had er een hele klimpartij over vlijmscherpe rotsen (én een natte broek) voor over:

Een klein beetje verderop in het water ligt ‘Fungus Rock’. Dit is een rots waarop een zeer specifieke paddestoel groeit, de Cynomorium coccineum.
Op de foto lijkt het of de rots verbonden is met het land, maar dat is niet zo.
De Johannieters bouwden in 1651 een wachttoren om deze rots te bewaken. Men dacht toen immers dat deze plant een geneeskrachtige werking had, en dat deze kon gebruikt werden om bloedingen te stelpen en om maagzweren te genezen (maar ondertussen weet men wel beter). Om de paddestoel te kunnen oogstten, bouwden zij een kabelbaan die de 35 m die de rots scheidt van het vasteland moest overbruggen.
Indien je betrapt werd op het (pogen tot) stelen van zo’n plantje, dan werd je als straf voor 3 jaar als roeier naar een galeischip van de Johannieters gezonden. Concreet kwam dit neer op de doodstraf, want slechts zelden wist iemand dit te overleven.

Weerom een fotootje geleend van op het internet, om Fungus Rock te laten zien. We zijn namelijk zelf vergeten om daar een foto van te maken.

Het gaat om dat stuk rots zowat in het midden van de foto, dus niet om die steile klippen op de achtergrond.