Pon-wandeling

Die 20 graden die het afgelopen zaterdag gingen worden, die kon je toch enkel maar binnen in je verwarmde huis vinden hoor! Maar ach, niet gezeurd: we hebben een ganse dag in de tuin kunnen werken, wél met een pulleke aan, maar het bleef droog. Veel onkruid is dus weer gesneuveld, het gras heeft een dosis meststoffen en onkruidverdelger gehad, er zijn een paar boompjes gesnoeid én het gras is afgereden.

Gisteren was het echter schitterend weer! Reeds in de ochtend kon je zien dat het zonnetje de overhand zou halen op de wolken. We hebben een lekker-lui en rustig-aan ochtendje gehad, en vlak na de middag zijn we naar Moortsele vertrokken. Elk voor- en najaar organiseren de fokkers van onze hond een wandeling. Dan komen we met een aantal mensen tesamen die ook allen een hond (Polski Owczarek Nizinny, alias Ponneke) hebben van hen, om te wandelen. Leuk is dat! Je ziet al die harige bollekes lekker dollen door bos en wei (én soms ook door een vijver of een gracht).



Dit is een deel van de groep

Spijtig genoeg hadden we er niet aan gedacht om onze batterij na te kijken, met als gevolg dat we na 3 foto's plots met een platte batterij zaten, en dus geen leuke foto's meer hebben kunnen maken. Gelukkig waren er nog een aantal wandelaars met een fototoestel, dus we zullen genoeg voorraad krijgen om deze wandeling niet te vergeten.

Sven en Mieke hadden deze keer de wandeling uitstippeld die haast door hun achtertuin ging: we deden zo’n 8-tal kilometers van de plaatselijke Bunkerroute. En bunkers hebben we inderdaad gezien, misschien wel 20, her en der verspreid tussen de velden.

We hebben kunnen genieten van een lekker zonnetje, al wandelend in onze T-shirt, en net toen we de eindhalte bereikten (de vijver in de tuin van de pastoor), vielen er een paar kleine regendruppeltjes. Het leken haast ‘muggenpiskes’, zoals we hier in Vlaanderen zeggen.
Nadien zijn we nog lekker gaan eten in een lokale feestzaal waar de specialiteit ‘gegrilde beenhesp’ was. Hmmmm, heel lekker!

Spijtig genoeg kregen we ook slecht nieuws gisteren: weeral mensen die besloten hebben om uit elkaar te gaan… Wij voelen ons daar toch altijd triest bij, zeker als je de indruk had dat die mensen elkaar wel heel graag zagen. Maar ja, als buitenstaander kan je natuurlijk nooit oordelen over een relatie. Sommigen hangen constant “hunne vuile was” buiten, maar blijven elkaar (ondanks alles) toch graag zien en worden samen oud, anderen hoor je nooit klagen, en plots zeggen ze dan: “we gaan scheiden”. Je kan dan enkel maar hopen dat dat werkelijk de beste beslissing was die ze genomen hebben, en dat ze terug gelukkig worden…