About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Wednesday, April 05, 2006

Verbeelding - Kookles

Image hosting by Photobucket

Zoonlief is gisteren na de middag gaan spelen bij zijn beste vriend. Die had zijn neef op bezoek. Die jongen is even oud als hun, en heeft begin 2005 zijn mama verloren na een ziekte. Af en toe komt hij tijdens vakanties eens een paar dagen in ons dorp logeren, bij z’n neef, en die 3 jongens tezamen schieten heel goed met elkaar op. Ze zijn, zoals gewoonlijk, het bos in getrokken waar ze kampen bouwen en ‘gevechten’ houden met (denkbeeldige) vijanden die hun planeet aanvallen. Schitterend is het om die verhalen te horen, ze brengen voor mij heel wat herinneringen boven aan het spel dat ik vroeger als lagere-school-kind graag speelde met m’n neef. Ongelooflijk hoe je verbeelding van een kuiltje in de grond een gans ondergronds kampement kan maken, hoe een onderdeel van een kachel een zendinstallatie werd, hoe de peperkoek die we van de grootmoeder kregen een rijkelijke maaltijd werd, hoe een merel die overvloog een ganse hoop aanvalsvliegtuigen werd,… Zalig! Ik geniet er dus van als ik zie dat de jongens zich zo goed kunnen bezighouden!

’s Avonds zijn we met ons tweetjes naar de kookles geweest. Papa ging op TV naar het voetbal zien, en zoon verkoos de kookles. Nu, vooraleer er hier een beetje jaloers worden op m’n zoon: ik vermoed dat zijn uiteindelijke bedoeling niet zo nobel was als op het eerste zicht wel lijkt hoor. Meestal kom ik maar ergens tussen 23.30 en middernacht thuis van zo’n les. Maar vandaag hadden we gerechtjes die vrij snel klaar waren, waardoor we om 20.30 uur al aan tafel zaten. Vrij bezorgd klonk z’n stem toen: “Maar mama, als we nu al beginnen met eten, dan blijven we toch nog wat gezellig nababbelen na het eten?”
“Neen, zoon, dan doen we de afwas en gaan we onmiddellijk naar huis.”
“Maar hoe komt het dan toch dat jij altijd zo heel laat thuis komt van de kookles? Want vandaag gaan we om 22.00 uur al thuis zijn!”, klonk hij haast wanhopig.
Aha! Dat was het dus! Hij verkoos de kookles omdat dat hem verzekerde (dacht hij!) op heel laat opblijven!!! LOL!

Wisten jullie dat je in New Jersey huizen kan kopen voor bedragen tussen de 50.000 en 80.000 euro? Ik heb even verduidelijkt dat ik niet in een schuur wil wonen, en dat ik zelfs twijfel of je zo wie zo een schuur kan kopen voor dat bedrag. Verder nog wat trivia over Princeton vernomen (is groen, lijkt met z’n heuvels een beetje op onze Ardennen, en studenten rijden rond op mini-fietsjes, en er is ook een treintje waar je aan het belleke mag trekken en dan stopt het om je uit te laten stappen waar jij wilt). Niks wereldschokkend dus. Zijn Amerika-kennis is, ondanks het feit dat hij er een zoon heeft wonen, toch ook maar zeer beperkt. ;-)

Wat we gekookt hebben?
* Dubarry soep (met bloemkool en kerrie en afgewerkt met Oud Brugse kaas). Heel lekker soepeke!
* Huisgerookte eendenborst op een slaatje van sinaasappel (met een vinaigrette van notenolie en balsamico). Heel lekker fris. En vooral het zélf roken van de eendenborst was leuk: in een blikken koekjesdoos van Delacare!
* zeetong op Normandische wijze (een klassieker)
* tompoes van wijnendaelkaas (met een sausje van perensiroop en honing)
Naar dat laatste gerecht was ik heel benieuwd wegens het verrassende van de ingrediënten. Maar persoonlijk vond ik het wat tegenvallen, teveel kaas-smaak. Dit ga ik in ieder geval niet thuis maken.
En volgende week hebben we al weer onze laatste les…

Image hosting by Photobucket
Dit is geen foto van de tongrolletjes die wij gemaakt hebben, als ik eerlijk moet zijn, dan zag ons gerecht er smakelijker uit! En soberder, niet met bloemetjes en tomaten in allerlei kleuren.

3 comments:

ilse said...

Tja, goed geprobeerd van je zoon. Begint manlief nu nog niet te twijfelen? Vroeg thuis als zoon mee is en anders laat? Grapje.. Hoewel de italiaanse keuken niet te versmaden is, krijg ik toch het water in de mond bij het lezen van al je menus. Het doet me denken aan allerlei belgische gerechten die ik soms toch wel een beetje mis.

Annemiek said...

Mooi toch wat er in een jongensbrein zoal omgaat :-)

Petra said...

Die zoon van jouw is volgens mij erg slim ;-)
Prachtig.

Groetjes Petra