Toen onze zoon deze ochtend aan de ontbijttafel zat, en rustig in de tuin zat te kijken, riep hij plots “De mol!”. Terwijl ik hem, met zijn oh zo tere dierenliefhebbende hartje, mijn excuses aanbood, maar zei dat ik het beest ging vermoorden, had ik al een emmer te pakken en een blik vast om het beest op te scheppen. Ondertussen flitsten er een paar moordscenario’s door mijn hoofd. Tot dat ik buiten kwam, en het beest zag.
Dat was geen mol! Dat was een egel! Ik heb hem dan ook maar even opgeschept en in de emmer gezet, zodat onze zoon én de nieuwsgierige hond het beest eens van dichtbij konden bekijken. En dan ben ik het maar snel naar de weide achter ons huis gaan dragen, kwestie van het beestje niet te overstressen. Daar verdween hij snel tussen de verdorde braamstruiken. Nog snel heb ik een foto gemaakt (van zijn achterste).En grrrrr! Toen we deze avond thuis kwamen, had die mol weer zitten wroeten! Ofwel ploegt hij heelder sporen door ons mooie gras, ofwel wroet hij onder de klimopstruiken die zo wie zo deze zomer al erg afgezien hebben. Ik hoop voor dat beest dat ik hem niet te pakken krijg!
6 comments:
Wat een moed! Ik zou met een enorme lange bezemsteel van een afstandje gaan zaaien, maar jij gaat er meteen op af! Ik dacht dat zo'n egeltje best gevaarlijk was met al die pijlen, maar dat zal wel domme onwetendheid zijn...
Oh mollen dat zijn echte vernilers. Als je een goede remedie hebt gevonden hoor ik dat graag. Ik mag van mijn wederhelft geen klemmen zetten. Is voor de hond ook niet zo leuk als ik dat zou doen trouwens.
Succes met je klopjacht ;-P
Wat lief z'on egeltje.
Ik heb hier wel eens een mol in een muizeval gehad in huis. Hoe dat kan?
Kleine 'waarschuwing'; mollen gaan heel hard gillen als je ze in een emmer probeert te stoppen. Akelig geluid.
Schattige beestje, he, die egels! En wat lief dat je er zo voor zorgt!
Post a Comment