The lake house

Gisteren hebben we dus onze 14de huwelijksverjaardag gevierd. Een beetje in mineur vanwege het weer. Eens lekker gaan wandelen of een terraske gaan doen zat er, met al die bakken water die uit de hemel blijven vallen, niet in.
Maar het begon leuk: zoonlief had ons lekker laten uitslapen (echtgenoot heeft ook vakantie!), en ondertussen was hij beneden de tafel mooi gaan dekken voor het ontbijt, mét –de romantische ziel- een kaarske! En er lag een tekening voor ons klaar, van een olifant, en een slagtand die hij gemaakt had in klei. ??? Hij was op het internet gaan opzoeken, en blijkt dat, indien je 14 jaar gehuwd bent, je een ivoren huwelijksverjaardag viert!
In de late namiddag besloten we nog eens een keer naar onze vorige provincie te trekken: Limburg. We zijn er oude tijden gaan herbeleven: eerst gaan eten in de Hollywood (lekkere Far East Salade en een Route 66 burger), om dan nadien “een filmpje te gaan doen” in de Kinepolis.
We zijn naar ‘The Lake house’ geweest, lekker romantisch...

En ik ga hier niks verklappen, vergeet alleen niet om je zakdoekjes mee te nemen als je naar deze film gaat zien. Oh ja, en wat ik toch wel wil verklappen: de film loopt anders af dan ik verwacht had (maar geheel volgens de verwachtingen van zoonlief en echtgenoot).

Wat me stoorde aan de Kinepolis, is dat ze halverwege de film een pauze inlassen. Hatelijk vind ik dat! Je wordt zomaar met één ruk helemaal uit je wereld getrokken. Ontnuchterend.
En op het einde van de film bleek er ook nog iets mis te gaan. Net als het heel erg spannend ging worden, en je te weten ging komen of het nou wel of niet …, stopte de film. Iedereen heel erg verbaasd, er was geen aftiteling te zien, en eigenlijk wist je toch nog niet echt hoe het af ging lopen (alhoewel we net wel een heel serieus vermoeden hadden gekregen, maar toch, je wilt zeker zijn hé), maar anderzijds stond daar plots die student met zijn vuilzak klaar, naast de vuilbak. De mensen twijfelden: was het dan toch gedaan? De meerderheid van de mensen bleef zitten, ook al was het licht ook terug aan gegaan. Iedereen zat daar maar, af te wachten, en ja hoor, plots begon de film terug! Die duurde geen volle minuut meer, maar was toch wel noodzakelijk om het échte einde te kennen. Bah, ik doe voor het eerst niet meer de moeite om nog zo’n rit naar Hasselt te maken voor een filmke!

Voor de verandering was het vandaag overwegend droog, maar de vooruitzichten zijn niet denderend: regen regen regen.