Bedankt allemaal!

Ik was even bang dat ik een (te) lang en voor anderen uiterst saai verhaal had geschreven, maar ik zie dat sommigen toch de moeite gedaan hebben om het te lezen.
Daarom wil ik jullie ook bedanken voor jullie steun en begrip, en zal ik hier even de tijd nemen om te reageren op jullie reacties.

Marion, je leven (tijdelijk) on hold zetten, valt best te doen zo lang je positieve vooruitzichten hebt. Echter, op dit moment lijken de vooruitzichten weg te vallen, terwijl onze gedachten toch nog altijd uit gaan naar Amerika (en we mentaal ons leven nog steeds on hold hebben staan). Je blijft dus wel hopen, maar je weet dat de kans momenteel heel klein geworden is, en dat je misschien nog wel een jaar (of langer?) moet wachten op De Kans…

Dries, in eerste instantie lijkt New Jersey inderdaad stukken aantrekkelijker dan Indiana. En alhoewel ik gevoelsmatig toch een lichte voorkeur heb voor NJ, had IN ons ook heel wat te beiden. Ten eerste gaf het ons iets vertrouwds, omdat we er reeds een tijdje verbleven én we er hele lieve vrienden hebben wonen. Tevens heb je een magnifieke stad als Chicago binnen bereik, zodat je daguitstapjes kan maken naar die fantastische musea én er zijn hopen dierentuinen in de regio. En ten derde wisten we dat, indien we op termijn zouden willen blijven, we ons geen zorgen moesten maken over een eigen woning, met de prijzen die daar gangbaar zijn, hadden we ons zeker een eigen huis kunnen kopen. Weet dat een leuke woning in de regio South Bend / Fort Wayne geen $ 400,000 zou kosten, terwijl soortgelijke woning in NJ snel (meer dan) het dubbele zou .

Lieve Magda, alhoewel mijn hartje heel verdrietig is bij de gedachte dat we nog voor lange tijd aan België vast zullen zitten, toch neem ik het jou niet kwalijk dat jij me graag hier zou houden. Luc (waarvan ik weet dat hij hier mee leest) en jij zijn de enige emotionele band die wij met België hebben, jullie zijn de familie die we niet hebben. Eigenlijk ben jij een beetje oma voor onze zoon, en zijn Luc en Ingrid de rest van een ‘familie’ als oom en tante (én toffe neef Felix!).

Kristine, een dik half jaar, dat lijkt me inderdaad een hele schone periode om afscheid te nemen, alles te regelen, en te vertrekken: niet te lang, maar lang genoeg om te doen wat je nog moest doen. Ik wens jullie dan ook heel veel succes toe, en ik blijf jullie volgen hoor!

Esther, die Green Card Lotery was tot nu toe eigenlijk maar een detailke voor ons. Maar plots is die Witte Enveloppe onze enige kans! En de tijd, die tikt ondertussen maar verder zonder dat er hier iets toekomt… (stuur die orkaan-winden die jullie daar in Florida de komende tijden gaan krijgen maar naar hier, mét zo’n enveloppe in hun kielzog!).
Heel veel succes nog met de voorbereiding van jullie terugreis. Ik hoop dat het niet te lang meer duurt vooraleer jullie weer terug kunnen zijn waar je je thuis voelt, dicht bij je familie.

Ilse, over twee weken beginnen de examen, dus ik vertel het voorlopig nog niet tegen onze zoon, hij zou er kapot van zijn want hij keek heel erg uit naar al die nieuwe ervaringen die op hem af zouden komen.
We zullen ons voorlopig troosten met de gedachten dat hij het hier ook heel fijn vindt op school, dat hij er leuke vrienden heeft.