Heel de voormiddag heb ik achter de PC gezeten: een aantal blogs nog eens bij lezen, mails behandelen die (soms al dagen) op een antwoord wachten, druk converseren met de mensen van de studiegroep omdat we plots de mogelijkheid hebben gekregen om de niet zo eerlijke praktijken van een bepaalde politicus aan de kaak te stellen,…
Deze middag moest ik onze zoon niet gaan halen op school, hij ging met één van z’n vrienden mee naar huis omdat ze voor Latijn aan een groepswerk bezig zijn rond de Romeinse Thermen. Ze hebben hun Powerpoint presentatie afgewerkt, en hun tekst op punt gesteld en deze nog wat ingeoefend, want morgen moeten ze dit voor de klas brengen! Het ziet er goed uit, dus ik denk wel dat ze hier goede punten voor gaan krijgen.
En dan besef je ook wel dat die mannen toch al heel wat weten van de PC. Ze maken presentaties, oefenen leerstof in op het net, surfen op zoek naar info en geschikte prenten, en dat terwijl ik op die leeftijd nog nooit een PC van dichtbij gezien had. Misschien wist ik niet eens dat dat bestond?! Een zakrekenmachine was in die tijd al haast een luxe!
In ieder geval heb ik even na de middag de knop van de PC maar even af gezet, want ik wou profiteren van het zonnetje. Uiteindelijk ben ik niet gaan zonnen hoor (de idee alleen al bezorgde me de kriebels, ook al zou ik dat écht wel eens willen kunnen, zo lekker relax gaan liggen zonder onmiddellijk aan iets anders te willen beginnen). Vorig najaar hadden we klimop aangeplant tegen de Bekaert-tuinomheining aan. Gek genoeg zag het er vorige week nog naar uit dat we zowat de helft van die plantjes zouden moeten gaan vervangen, want ze waren nogal bruin uit de winter gekomen (alhoewel ze niet verdord aanvoelden), maar nadat ik ze voorzien heb van een stevige scheut meststoffen én extra water, blijken ze nu toch terug tot leven te komen. Oef! Dus ik heb even alle planten gecontroleerd, de dorre takken/blaadjes er uit gehaald, nog wat struiken gesnoeid, en alle coniferen en nieuw geplantte struiken rijkelijk voorzien van water via onze nieuwe extra-lange tuinslang. (pfft, m’n armen voelen het nog, sleur zo maar eens 60 meter van die tuinslangdraad achter je aan zonder dat deze dubbel plooit, én vooral: draai dit alles nadien ook nog eens even netjes op de haspel)
Ik hoop dat de plantjes er tegen gaan kunnen, tegen de komende dagen van zonneschijn!
Zo, nu ga ik nog even verder met het vertalen van hoofdstuk VI (Acceleration) uit het boek ‘The Gifted Student’ van W.K. Durr. Het is een boek uit 1964, en alhoewel er meer dan veertig jaren zijn verstreken sinds de publicatie, is de inhoud nog steeds actueel, zoals in de herfst van 2004 bewezen werd door de publicatie van A Nation Deceived. A Nation Deceived toont aan dat de mythes, die over versnelling de ronde doen, heel moeilijk uit te roeien zijn. Gelukkig mogen we over twee weken voor een publiek van CLB-medewerkers deze wijsheden uit de doeken gaan doen.
Er zijn heel wat boeiende studies te vinden omtrent dat onderwerp, maar het Engels vormt voor veel mensen uit de onderwijswereld soms toch een drempel. Ach, er is op dat gebied nog heel veel dat we zouden moeten vertalen… Maar First things First!
About Me
- kastelke
- Belgium
- Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Inderdaad, ik heb nog leren typen op een typmachine!!! Ik denk niet eens dat die nog bestaat... Wat is een PC op die korte tijd toch zo onmisbaar geworden! Wel prachtig van je zoon dat hij dit allemaal al zo onder de knie heeft!
Wel, ik heb me deze namiddag een half uurtje (met de PC) op het terras in het zonnetje gezet. Dat deed echt deugd! Ook ik heb meestal schuldgevoelens als ik buiten in het zonnetje lig, maar neem ik er de computer bij, dan is dit al iets beter. Roel noemt dit het katholieke schuldgevoel... Gek toch, dat je je schuldig voelt als je eens probeert te genieten...
Groetjes,
Ik kan me niet voorstellen dat wij in de eerste of tweede latijnse een power point presentatie hadden moeten geven voor dat vak. Het werd allemaal iets minder aangenaam overgebracht in die tijd.
Op 12jaar had ik nog nooit een echte computer gezien. Een electrisch typmachine was al vooruitstrevend in 82. Stel je het nu voor???
Mijn broers begonnen in de jaren '80 heel geinterresseerd te raken in computers, mij deed het helemaal niks. Ik herrinner me de typeles ook nog waar geen electronica aan te pas kwam. Toen was het nog belangrijker om juist te typen, want "backspace" zat er niet op :-)
Wat goed dat je zoon dit allemaal zo goed kan.
Ik herinner mij dat ik in 1980 heb leren typen, en ik was één van de weinigen met zo'n elektrische schrijfmachine.
@Hilde: is dat katholiek, dat schuldgevoel? Ik denk dat het eerder een 'moeder-de-vrouw' schuldgevoel is: er is altijd wel iets te doen in huis (poetsen, opruimen, ramen lappen, wassen, strijken, inkopen doen, kinderen helpen met huiswerk, spelen met je kinderen, voorlezen, je man aandacht geven, koken,...)
@Ilse: ja, da's waar. We hielden spreekbeurten, en in het beste geval werden die opgefleurd met prentjes of foto's... (maar ik vond dat altijd heel erg leuk, die spreekbeurten)
@Annemiek: ja, die backspace of zo'n ingebouwd correctielint, dat kwam pas bij de electronische schrijfmachines, denk ik. We versleten echter nog hopen blaadjes tip-ex en massa's bomen zijn er ooit geveld geweest omdat je van sommige leerkrachten geen tip-ex mocht gebruiken, en je dan gewoon opnieuw moest beginnen typen...
Post a Comment