Om 5.30uur deze ochtend is Ventje Lief in de taxi gestapt die hem naar Schiphol bracht, en momenteel zit hij in een KLM-toestel op weg naar Newark (New York). Volgende zondag vliegt hij door naar San Francisco, en zondagnamiddag 21 mei mag ik hem terug thuis verwachten. Eigenlijk heb ik dan een hondenshow in Wieze (Aalst), maar ik denk er sterk over om deze maar een keer aan me voorbij te laten gaan.
Nu maar hopen dat de Pc geen kuren krijgt, want door het tijdsverschil met California zal de PC ons voornaamste communicatiekanaal zijn.
Ik ben wel gewoon dat hij een week van huis is, maar nog nooit is hij zo lang in één keer van huis geweest (behalve toen hij naar Chicago ging, maar dat is al weer 6 jaar geleden).
Ach, voor hem is het erger dan voor ons, wij hebben hier nog het gezelschap van elkaar: mama, zoon en woef.
Zoonlief heeft deze ochtend al onmiddellijk de plek van papa in het ‘echtelijke bed’ ingenomen. Da’s een gewoonte die al aardig wat jaren meegaat, en die best wel leuk is. En sinds hij een tweepersoonsbed heeft, gaat het ’s avonds als dit: “Mam, in welk zullen we deze nacht slapen?”.
Straks komt Tante Magda nog op bezoek, én ik moet dringend verder werken aan de vertaling van een hoofdstuk uit een boek, want m’n Eduratio-collega wil dit gaan gebruiken op een voordracht half mei.
Daarnaast zijn er nog heel wat klusjes te doen in de tuin, moet ik dringend de ramen wassen en ook de zomerkledij zal stilaan uit de kasten en dozen moeten komen (hoop ik!), dus vervelen zal ik mij zeker niet.
Oh ja, en ik heb mij nu reeds voorgenomen dat ik overmorgen eens ga ‘zonnen’ in de tuin; ik hoorde op het weerbericht immers dat het 25° zou gaan worden die dag! Noteer dus het zeldzame feit van ikke die in de zon gaat liggen op je kalender, waarschijnlijk duurt het jaren vooraleer ik dat weer eens doe. Vroeger, als tiener, deed ik dat wel meer. Maar heel lang kon ik dat nooit volhouden. Zomaar in de zon gaan liggen zonder iets te doen, daar werd ik toch maar zenuwachtig van, dus ik ging dan een boek lezen in de zon. Gevolg: na een uur een stijve, verbrandde nek, armen die gedeeltelijk wit/bruinig waren, en nog steeds een wit gezicht. Ik heb namelijk een huid die niet snel een ander kleurtje aan wil nemen, dit in tegenstelling tot mijn echtgenoot, die na 3 dagen in Zuid-Frankrijk er uit ziet of hij uit Afrika komt. (nee nee, niet zooo mager, maar wel zo bruin)
In de loop van de week zal ik eens wat dingen uitzoeken die hij in San Francisco kan gaan doen tijdens zijn vrije weekends. Zelf ben ik er nog nooit geweest, dus het is ook voor mij dan een beetje een ontdekkingstocht en een beetje reizen (in gedachten)…
Nu maar hopen dat de Pc geen kuren krijgt, want door het tijdsverschil met California zal de PC ons voornaamste communicatiekanaal zijn.
Ik ben wel gewoon dat hij een week van huis is, maar nog nooit is hij zo lang in één keer van huis geweest (behalve toen hij naar Chicago ging, maar dat is al weer 6 jaar geleden).
Ach, voor hem is het erger dan voor ons, wij hebben hier nog het gezelschap van elkaar: mama, zoon en woef.
Zoonlief heeft deze ochtend al onmiddellijk de plek van papa in het ‘echtelijke bed’ ingenomen. Da’s een gewoonte die al aardig wat jaren meegaat, en die best wel leuk is. En sinds hij een tweepersoonsbed heeft, gaat het ’s avonds als dit: “Mam, in welk zullen we deze nacht slapen?”.
Straks komt Tante Magda nog op bezoek, én ik moet dringend verder werken aan de vertaling van een hoofdstuk uit een boek, want m’n Eduratio-collega wil dit gaan gebruiken op een voordracht half mei.
Daarnaast zijn er nog heel wat klusjes te doen in de tuin, moet ik dringend de ramen wassen en ook de zomerkledij zal stilaan uit de kasten en dozen moeten komen (hoop ik!), dus vervelen zal ik mij zeker niet.
Oh ja, en ik heb mij nu reeds voorgenomen dat ik overmorgen eens ga ‘zonnen’ in de tuin; ik hoorde op het weerbericht immers dat het 25° zou gaan worden die dag! Noteer dus het zeldzame feit van ikke die in de zon gaat liggen op je kalender, waarschijnlijk duurt het jaren vooraleer ik dat weer eens doe. Vroeger, als tiener, deed ik dat wel meer. Maar heel lang kon ik dat nooit volhouden. Zomaar in de zon gaan liggen zonder iets te doen, daar werd ik toch maar zenuwachtig van, dus ik ging dan een boek lezen in de zon. Gevolg: na een uur een stijve, verbrandde nek, armen die gedeeltelijk wit/bruinig waren, en nog steeds een wit gezicht. Ik heb namelijk een huid die niet snel een ander kleurtje aan wil nemen, dit in tegenstelling tot mijn echtgenoot, die na 3 dagen in Zuid-Frankrijk er uit ziet of hij uit Afrika komt. (nee nee, niet zooo mager, maar wel zo bruin)
In de loop van de week zal ik eens wat dingen uitzoeken die hij in San Francisco kan gaan doen tijdens zijn vrije weekends. Zelf ben ik er nog nooit geweest, dus het is ook voor mij dan een beetje een ontdekkingstocht en een beetje reizen (in gedachten)…
3 comments:
O boehoe, niet leuk hoor om uit elkaar te zijn. Je hebt wel het juiste idee, om jezelf goed bezig te houden in die tijd. Dan gaat het wel het snelste voorbij. Jammer dat je zelf niet naar SF gaat, dat heb je dan nog tegoed.
Ik kan begrijpen dat dit niet leuk is voor jou. Maar beter dat het nu is, nu jullie nog in België wonen, dan dat het zou gebeuren als jullie al verhuisd zijn en hij naar Europa zou moeten. Nu heb je toch nog je vrienden en je familie om je te steunen. Sterkte.
Welkom bij de vrouwenclub der reizende mannen! Roel gaat zowat elke week op zakenreis. Het is nooit lang (2 tot 5 dagen), maar wel heeeeel vaak. Neen, vervelen doe ik me ook nooit. Wij hebben ons leven er zowat op ingesteld...
Groetjes,
Post a Comment