De Stand Van Zaken

Er wordt mij gevraagd hoe de stand van zaken momenteel is … Tja, wat moet ik daar op antwoorden? Ik probeer een antwoord op die vraag altijd maar uit te stellen, in de hoop dat ik een ‘beter’ of ‘exacter’ antwoord kan geven, maar allé dan maar:
De Stand Van Zaken Zoals Die Nu Momenteel Op Dit Eigenste Moment Is…:
Laat me maar met de deur in huis vallen: naar ons gevoel staan we er niet goed voor momenteel. En misschien kan ik de naam van mijn blog (Doen we het of doen we het niet) beter veranderen in ‘Geraken we er uiteindelijk wel, of geraken we er uiteindelijk niet’.

Enige verduidelijking, en ik begin dan maar bij het begin, omdat niet iedereen die hier leest dezelfde achtergrond van kennis over ons reilen en zeilen heeft.

Januari 2005 : we besluiten het licht op groen gezet om overgeplaatst te worden naar Amerika. Het is uiteindelijk mei 2005 vooraleer alles door de administratieve molen is, en dan begint het Echte Wachten… Aanvankelijk leek het niet al te lang te duren vooraleer we konden vertrekken, want ze waren zo blij dat er eens een Belg de Grote Oversteek wou wagen. Maar toen kwam er die belangrijke acquisitie, en aangezien Echtgenoot ervaren was in die dingen, werd hem gevraagd om zeker niet de eerstkomende maanden te vertrekken, maar te wachten tot heel dat proces in goede banen geleid was. Zo gezegd, zo gedaan. Dat was immers een redelijke vraag en een redelijke termijn. Aanvankelijk hoopten we om toch onze kerstboom nog in Amerika te kunnen gaan zetten, maar in september 2005 zagen we in dat dat niet meer zou lukken.

Maar eind 2005 kwam er toch iets concreets op de tafel te liggen: een leuke job waarbij hij samen zou kunnen gaan werken met leuke collega’s, met wie hij duidelijk op dezelfde golflengte zat! Fijn, er kwam weer schot in de zaak, en aan Amerikaanse zijde begon zijn (toekomstige) nieuwe baas al uit te kijken naar een geschikte woonomgeving, scholen voor onze zoon, enz. Iedereen keurde de plannen goed, maar op het allerhoogste niveau was er nog iemand die dit alles goed moest keuren zodat het visum aangevraagd zou worden, en die stelde blijkbaar het finaal ondertekenen maar uit. Ach ja, positivo’s dat we toen nog waren: klein detailke, dat zou wel in orde komen. Maar we gingen het nieuwe jaar in terwijl De Papieren nog niet getekend waren. Toch brachten we de oudejaarsdagen door met onze vrienden, in de idee dat we vier maanden later weg zouden zijn.

Maar dan volgt begin januari 2006 plots een gesprek met de Belgische Vice President: men was al maanden aan ’t zeggen dat Echtgenoot eindelijk de titel zou krijgen die hem toekwam door het werk dat hij al een hele tijd deed: Director. Maar door allerlei omstandigheden (waar we zicht op hadden en die we wel begrepen) was het er nog niet van gekomen. Tot die dag, begin januari begin januari 2006. Die lang verwachtte benoeming tot Director werd een feit, maar: dan kon hij eigenlijk niet die job gaan doen waar hij op dat moment zicht op had, want dat was ‘maar’ een Senior Managers functie, en vandaar dat De Papieren nog niet getekend waren, want de Board vond het niet nuttig dat iemand van dat niveau een stap naar beneden zou zetten. Dus moest er gekozen worden: Director (met alle financiële voordelen die daar bij horen), of de job in Amerika. En tussen de lijnen door werd er voorzichtig te verstaan gegeven dat het beter zou zijn om niet voor die job in Amerika te kiezen, én dat de kansen op een leuke job ginder zouden vergroten als hij eenmaal officieel de titel van Director mocht voeren. Over de details kan ik hier niet uitweiden, maar we hebben geen maand moeten wachten om te zien dat het inderdaad niet slim zou geweest zijn om die job aan nemen, want ondertussen is er daar een serieuze reorganisatie geweest, dus de job zou al gans anders geweest zijn tegen de tijd dat wij ginder zouden toegekomen zijn.

Ok dus, er blijk geen job meer te zijn, we beginnen terug van voor af aan… Zucht. Maar wat erger is: een aantal bedrijven van de holding hebben het niet zo denderend gedaan én er zitten geen nieuwe producten in eindfase, dus moet er in alle bedrijven drastisch bespaard gaan worden. En tja, ‘hiring freeze’ is dan een logisch gevolg. Slik…We wachten nog maar wat, ondertussen niet echt meer met goede vooruitzichten. Maar misschien dat het de tweede helft van 2006 wel beter zou worden?

Ondertussen vroeg men begin mei 2006 of we ook wilden overwegen om binnen Europa te verhuizen, want dat zou mogelijk sneller/makkelijker kunnen gaan. Maar dat wilden we niet. Net zo min als dat we in wensten te gaan op de jobs uit Canada (of waar dan ook ter wereld).

De laatste week dat mijn man in San Francisco zat (twee weken geleden) kwam er plots een nieuwe job om het hoekje kijken. Het was geen stap omhoog, eerder een stap opzij en een stukje naar benden (nadat hij nu verantwoordelijk is voor 14.000 seats in Europa, zou hij dan ‘maar’ verantwoordelijk zijn voor 4.400 seats in Noord-Amerika). Nadeel was ook dat deze job ons niet zou stationeren in New Jersey, maar wel in North Indiana (regio South Bend / Fort Wayne). Ginder een school vinden die in wenst te spelen op het huidige onderwijsniveau van onze zoon, dat blijkt een haast onmogelijke opgave te zijn. Het publiek onderwijs is zeer slecht aangeschreven, privé-onderwijs is ginder heel erg ‘gekleurd’, in die zin dat je tientallen scholen vindt, maar dat die in handen zijn van Amish, Mennonieten of andere religieuse fanatici. Ondertussen blijkt één privéschool vrij ideaal aan te sluiten voor onze zoon, maar de vraag is natuurlijk of je je kind daar binnen krijgt. Ten eerste is de aanmeldingsperiode voor het volgende schooljaar ginder al afgelopen, ten tweede is onze zoon in de ogen van sommige schoolhoofden ginder al twee jaar versneld (en daar heeft men dan ook wel eens bezwaar tegen), ten derde heeft hij al 3 jaar Frans gehad (en willen we hem niet ‘terug’ zetten in een groep die nog moet gaan beginnen met Frans) én heeft hij al één jaar Latijn achter de rug (terwijl een heel aantal scholen ginder pas in de 9th grade met Latijn beginnen). Da’s dus allemaal niet simpel. Het aantrekkelijke is dat er een heel riant salarispakket is met zeer goede benefits. En natuurlijk het feit dat we in Indiana zitten, op een goed uur rijden van onze vrienden in Michigan City vandaan! Maar tja, de weegschaal helt hier momenteel niet echt duidelijk door naar één kant hoor!

Vandaag had mijn Echtgenoot nog een gesprek met zijn baas, en blijkbaar wil men hem enerzijds wel laten gaan naar Amerika, maar had men hem anderzijds nog graag een jaar of twee hier gehouden. Hij heeft echter onmiddellijk duidelijk gemaakt dat dat werkelijk niet aansluit bij zijn wensen. We kunnen het niet maken om nog eens twee jaar te wachten, dat zou niet goed zijn voor onze zoon, die in september in het 2de middelbaar start.
De Board wil eigenlijk ook dat hij zeker geen stap opzij of omlaag zou zetten voor een job, maar eerder een stap omhoog. En daar wringt natuurlijk het schoentje: mijn man heeft binnen Europa een functie met heel wat aanzien (vanwege de complexiteit en de uitgebreidheid), zelfs binnen Noord-Amerika zijn dergelijke jobs niet zo regelmatig voor handen. Hoe lang moet je dan nog blijven wachten tot er zo eens iets vrij komt? Uiteindelijk geeft mijn man heel erg weinig om dat soort van ‘prestige’.
Anderzijds is het zo dat het over laten komen van ons gezin (met alle kosten die daar bij horen qua verhuis, housing e.d.) ook heel wat geld kost, en dat op een moment dat men juist langs alle kanten tracht te besparen.

De vooruitzichten zijn hier dus weinig rooskleurig, en eigenlijk zijn we momenteel best vrij somber gestemd.
Ik weet dat het hartje van sommigen die dit nu lezen een sprongetje zal maken, maar ik moet zeggen dat het voor ons helemaal niet leuk is. Want onze wens blijft om te vertrekken, en we zijn er mentaal al een jaar klaar voor.
Hoe het nu verder zal gaan? Geen idee. “Tijd brengt raad”, zegt men wel eens. En we hopen dat dat waar is, zoals we ook hopen dat de tijd niet te lang meer gaat wachten met zijn raad voor ons.