About Me

My photo
Belgium
Begin 2005 vroegen wij ons af: Doen we het of doen we het niet? Dat werd dus ook de eerste titel van dit blog. En we besloten dat we het wilden doen: verhuizen naar Amerika. Via het bedrijf waar mijn man voor werkt. Maar veel gepalaver en enkele reorganisaties verder, zitten we nog steeds in Belgie. We geven de moed niet op, doen ondertussen ook mee aan de Green Card Lotery, en wachten... Vandaar ook dat ik eind februari 2008, meer dan 3 jaar later, dit blog een nieuwe titel gaf: Quiévrain: wachten. De uitleg waarom staat in mijn posting van 28 februari 2008... Wanneer kunnen we gelost worden?

Thursday, May 08, 2008

Hup met de geit

Ik zou blij moeten zijn. We hebben zonet een vakantie geboekt. Een weekje Italië, Adriatische Rivièra. De streek van Rimini, Bologna en bovenal Ravenna. Met mogelijk ook een uitstap naar Venetië.
Maar ik stroom niet over van blijdschap. We hadden echt niet gehoopt een zomervakantie te (moeten) doen dit jaar:

We namen voor de 3de keer deel aan de green card loterij, maar tot nu toe geen nieuws, terwijl we dit keer een Amerikaans adres opgegeven hadden (en daar de brieven sneller toekomen).

Ook op gebied van relocation is er nog geen schot in de zaak. Iedereen is “working on it” en zegt dat we “be positive” moeten zijn omdat zij dat zelf ook zijn. Tja, dat zou al iets makkelijker gaan als we eindelijk eens iets concreets zien gebeuren.
Maar wetende dat we afhankelijk zijn van een "Madame Non" die blinde besparingen Zeer Hoog op haar agenda heeft staan...
Wetende dat onze relocation maar ter sprake kan komen als zij eerst een andere organisatiestructuur goedgekeurd heeft (en dat men daar ook al op wacht sinds eind 2007)...

Je kan het ze niet verwijten, die Amerikanen, ze blijven optimist. Misschien een beetje teveel in het boekje van “The Secret” gelezen?

Afgelopen week las ik nog een interview met iemand die enkele jaren geleden van Londen naar New York City verhuisd is. Toen ze hem vroegen wat het meest irritante was waar hij aan had moeten wennen, dan was het wel dat –in zijn ogen- overdreven positief zijn. Zelfs terwijl het schip aan’t zinken is zullen ze nog zeggen dat het allemaal wel in orde zal komen en je je geen zorgen moet maken.
Vroeger zou ik dergelijke uitspraken niet begrepen hebben. Dat positieve, da’s toch juist een geweldige eigenschap? Ik heb dikwijls genoeg gedacht dat de bewoners der Lage Landen daar eens een flinke portie meer van zouden mogen hebben. Wij zitten altijd maar te zeuren en te zagen (hahaha, kijk maar eens wat ik ondertussen aan ’t doen ben).
Maar waar ligt de grens tussen (gezond) positivisme en realisme? Soms begin ik te vrezen dat ze die lijn toch wel verloren zijn onderweg.

Dus: ja, wij hebben onze vakantie geboekt. En neen, ik ben er niet echt gelukkig mee. Maar hier 2 maanden thuis gaan zitten op een moment dat je gedacht/gehoopt had dat je voor lange lange tijd aan de andere kant van de Oceaan ging zitten, dat is ook niet echt een super vooruitzicht. Dus zullen we maar vooruit moeten. Weer maar eens. Niks aan te doen.
“Hup met de geit”, zij mijn leraar van het 4de leerjaar. Vele jaren gelden.

13 comments:

Anonymous said...

Tja ik begrijp je gevoelens. Je wilt je eigenlijk helemaal niet verheugen op die vakantie en lekker met je verhuis voorbereidingen bezig zijn. Toch vind ik het positief dat je realisitisch blijft en een vakantie geboekt hebt. En om nog positiever te blijven heb je vast een annuleringsverzekering erbij geboekt voor het geval je wel naar de Sates moet. Toch?

kastelke said...

@Sally: ik heb wat rondgebeld, maar blijkbaar is een dergelijk geval niet te verzekeren onder een annulatieverzekering...
(daarom dus ook maar een weekje Italie ipv 3 weken rondtrekken door Thailand. Zeg nu dus niet dat ik niet positief ben, LOL!)

Petra said...

Tja, ik weet niet. Voor iemand als ik, die het glas al te snel half leeg ziet, is de positieve instelling van veel mensen hier toch wel heel goed. Ook Rick maakt zich niet om dingen druk tot het echt moet en dat is een heel goede tegenhanger voor mij. Ik heb er zelf ook door geleerd positiever in het leven te staan. Aan veel dingen kun je toch niets veranderen, dan helpt klagen ook niets.
Maar voor jullie hoop ik natuurlijk, dat die verlossende brief straks toch nog komt. Hoewel Italie ook erg leuk is en hoog op ons verlanglijstje staat (maar onbereikbaar op het moment vanwege de hoge Euro). Ik snap je tweestrijdigheid wel, het moet ook moeilijk zijn voor je om op het forum te lezen als er iemand wint. Jullie willen zoooo graag!

Annemiek said...

Wel erg dat je weer een tijd afgescheept bent. Ik zit nog steeds voor die brief voor jullie te duimen.
Ik probeer altijd iets positiefs te zien, het negatieve kan je zo naar beneden sleuren.
Dus ik hoop dat je ondanks alles kunt genieten van een vakantie in Italie (of nog liever misschien, annuleren vanwege die brief!)

Anonymous said...

Tja, lijkt me zeer vermoeiend dat wachten...vooral als het al jaren wachten is..brrr !! Daar zou je best een dip dag van hebben, en die moet/mag je ook gerust hebben. Alleen niet blijven "hangen" in het negatieve, daar wordt je bitter van !! En je leeft nu ook !!!! Ook ik heb wel es me dipje..van wat wil ik nou..hier blijven, verder gaan..maar dan waar, er is op het moment weinig "vrij"...maar de enigste die dat dipje kan wegwerken..ben jezelf door te kijken naar de mooie dingen die je nu hebt. Dus mijn motto is toch ook wel: Look at the bright side of life !!

Anonymous said...

Ik vroeg mij al af of brieven hier in de VS eerder kwamen. In dat geval vallen wij dus ook buiten de boot. Nou wonen wij hieral, maar het zou voor ons toch veel kopzorg er rompslomp wegnemen. Zeker omdat ons het "going out" probleem boven het hoofd hangt.

Maar aan de andere kant mag ik helemaal niet mopperen natuurlijk. Ik bezef dat heel goed als ik jou wensen en verlangens lees.

Amerikanen staan inderdaad een stuk positiever in het leven, maar dat kan soms ook heel frustrerend zijn. Ze roepen altijd' O dat is zo geregeld of O, dat is "no problem" todat het echt geregeld moet worden en dan ...

Maar daar leer je mee omgaan. Je hebt geen keuze tenslotte. En dat gaat sneller dan je kunt wennen aan vele negatieve mensen dat kan ik je verzekeren.

Om heel eerlijk te zijn snap ik de volgorde van die brieven niet zo. Als er in Nl al brieven komt betekend dat dan dat wij hier in de VS al buiten de boot zijn gevallen of werkt dat weer niet zo?

gr petra

kastelke said...

@Petra (Vandijkjes):
Zo zie je maar weer dat iedereen betreffende Amerika zijn eigen besognes heeft: hoe er geraken, of hoe er kunnen blijven...
Het zou dus ook voor jullie een pak makkelijker zijn om die green card te winnen.

En die kans zit er dit jaar nog wel in, vermoed ik.
De notification letters worden in batches uitgestuurd. Dus natuurlijk krijgen de adressen die dan in Amerika liggen sneller hun brief dan diegenen die uit dezelfde batche komen, maar waarvan de brief overzees moet gaan.

De laagste nummers zijn dus al weg, ik vermoed dat we in mei nog gaan horen van case numbers tegen de 20.000 , en zo gaat het alsmaar hoger. (tot dat je eigenlijk geen kans meer maakt)

Dus: voor al diegenen die zitten te wachten: HEEL VEEL SUCCES!!!!

Becs said...

Begrijpelijk hoor je frustraties! Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je er niet echt op zat te wachten om toch een vakantie te boeken. Maar ach, misschien geniet je toch nog een klein beetje als jullie straks in Italië rondlopen.

@ndrea said...

Kun je eigenlijk zonder greencard niet ook gewoon solliciteren bij een Amerikaans bedrijf? Die regelen heus wel een passend visum als ze je graag willen hebben. Eenmaal hier kun je dan aan je aanvraag gaan werken, dat doen er zoveel. Al ooit iets van Fluor gehoord? Enne... Italie is wel heel mooi, hoor!

kastelke said...

@Andrea: Je kan gaan op een H-visum, maar die aantallen zijn beperkt en tegen april moet je je kandidatuur indienen. ALS je dan bij de gelukkigen bent, mag je vanaf oktober vertrekken. Meestal zijn dit bv. programmeurs die zo werken. Op hoger management zie ik het nog niet gebeuren dat een bedrijf 6 tot 12 maanden wil wachten op jouw komst... (en ze moeten je kandidatuur indienen terwijl ze niet eens weten of je er wel uitgeloot wordt)
Dan heb je nog een L-visum, dat is het visum waar management meestal op gaat. Maar: je moet in de afgelopen 3 jaar minstens 1 jaar al in dienst geweest zijn van dat bedrijf vooraleer ze je uit mogen zenden. (maar blijkbaar gaat dat ook al op een of andere manier na 6 maanden dienst) Dus: je moet starten bij een afdeling van het bedrijf in Europa, om dan uiteindelijk naar Amerika te kunnen gaan... Voor een nieuwe werkgever is dat dus ook niet evident.

En neen, van Fluor hebben we nog niks gehoord.

Anja said...

Wat vervelend dat jullie al zooo lang wachten. Ik begrijp je gevoelens wat de vakantie in Italie betreft, hopelijk kunnen jullie er toch een beetje van genieten.
Succes met wachten, ik zal voor jullie duimen!

Dizzymisslizzy said...

Oh ik snap je dubbelheid wel. Moeilijk om aan de ene kant gewoon door te gaan met je normale leven, terwijl er aan de andere kant van alles broeit. Bedenk maar zo dat als je eenmaal aan de andere kant van de oceaan zit, je ineens heimwee krijgt naar die mooie Italiaanse zonsondergang, die gezellige smalle straatjes en die heerlijke italiaanse wijnen die hier niet te betalen zijn :-).
Over 2 maanden zit jij gewoon lekker aan de italiaanse salami en de pasta en moet ik het doen met hamburgers...
Ik heb overigens geen moeite met de positieve instelling van mensen hier. Gemeend of niet gemeend, ik krijg liever complimenten hier dan altijd dat "zou je dat nou wel doen" commentaar zoals in Nederland.

Miranda said...

Nou Elke, in Italie is er enorm veel te zien van het Byzantijns, Romijns en al zijn kunst schatten. Bekijk ze maar goed, want als je eenmaal aan deze kant zit kom je er niet zo makkelijk meer. Geniet ervan. Wij kregen tijdens mijn reisje Italie trouwens onze totaal onverwachte aanvraag en ik hoop van harte dat het bij jullie ook zo een klein wondertje zou gebeuren, want 4 maanden erna woonden we al in de States.
We duimen voor jullie, Miranda