Een nieuwe lente, een nieuw geluid...

Een nieuwe lente, een nieuw geluid…

Ik leen deze aanhef even van Herman Gorter, ik denk niet dat hij het mij kwalijk neemt dat ik er de nieuwe lente van dit blog mee wil ‘bezingen’.
Nadat ik hier even de wonden gelikt heb, en de stukjes van mijn Belgische leven weer bijeen heb genomen, heb ik het gevoel dat alles nu terug wat op de rails staat.
De woede is verdwenen, het verdriet heeft draagbare proporties aangenomen, en ‘life goes on’.
Ik heb de voorbije weken heel erg hard mijn best gedaan om Amerika uit mijn leven te bannen; alle symbolen die mij omringden moesten weg: boeken en reisgidsen over Amerika, de landkaar(en), het Amerikaanse vlaggetje dat we meebrachten van de 4th of July in 2000… En ik heb heel erg hard mijn best gedaan om Amerika uit mijn gedachten te bannen, om mijn dromen op te geven, om mij enkel te fixeren op België en het leven dat ik hier heb.

Het hielp om heel erg bezig te kunnen zijn met mijn werk, om daar –heel spannend- nieuwe horizonten te gaan verkennen via een cursus die we op recordtijd georganiseerd hebben voor leerkrachten (2 keer volzet!). Het hielp ook dat ik mijn echtgenoot helemaal terug open zag bloeien in de nieuwe functie die hij hier in België opgenomen heeft (waardoor hij wel minstens 1 week per maand in Amerika zit). En het hielp om onze zoon blij en gezwind door zijn leven te zien stappen.

Maar dan komt diezelfde zoon een keer bij je zitten, en dan zegt hij “Mama, als we toch nog de kans krijgen om naar Amerika te gaan, maar ik mis dan het begin van de High School, en ze willen dat ik dat jaar daar dan over doe, dan doe ik dat wel hoor! Ik heb hier immers toch al een jaar overgeslagen, dus dan ben ik nog maar 18 als ik verder ga studeren.”…
En dan komt je man na twee weken Amerika (tijdens het weekend vloog hij snel even over-en-weer naar huis) thuis, en zegt hij heel nonchalant “Het was weer heerlijk daar, ik voel me ginder als een visje in het water, ‘k voel me daar altijd direct thuis.”…
En dan realiseer je dat je jezelf haast als een schizofreen ervaart: enerzijds het Vlaamse meiske dat hier leuke vrienden heeft en een leuke ‘job’/hobby, waarvan iedereen zich afvraagt wat ze in hemelsnaam toch zou gaan zoeken in Amerika, en waarvan niemand vermoedt dat haar hartje bloedt, anderzijds het Vlaamse meiske dat al meer dan 15 jaar droomt van “ooit eens” te vertrekken maar dat om familiale redenen altijd maar uitstelde, dat een deel van haar hart en dromen in Amerika heeft liggen, en dat, ondanks al de verwoedde pogingen om Amerika uit haar hartje en uit haar gedachten te bannen, daar met de beste wil van de wereld niet in slaagt.

In de loop der jaren heb ik wel eens meer dromen gehad, altijd wel op kleinere schaal, waarvan sommige uitgevoerd zijn, en anderen niet. Sommige heb ik bewust los gelaten na een tijd (omdat ik ze niet haalbaar vond, of omdat ik het –beetje ouder en wijzer- niet zo’n goed idee meer vond), en dat heeft me nooit veel moeite gekost. Ik keek dan met veel plezier terug op de droom en de tijd die ik er in gestoken had om deze nader te bekijken, maar ik ging verder, geen probleem om het los te laten.
Maar nu bleef het maar op me plakken. Dus had ik het afgelopen weekend, na lang nadenken en de dingen eens op een rijtje gezet te hebben, een gesprek met “mijn mannen”, en meldde ik dat ik heel erg mijn best heb gedaan om Amerika uit mijn hoofd te zetten, maar dat het me écht niet los wil laten. En aangezien ik het er met de beste wil van de wereld niet afkrijg, dat ik dan maar besloten heb dat het zo moet zijn, dat Amerika gewoon bij mij hoort, en dat ik die droom dus niet meer ga bannen, maar gewoon terug een plaatsje ga geven in mijn leven. Het hoort gewoon bij me, denk ik. Het is echt een stukje van mezelf geworden. En de afgelopen weken heb ik een heleboel landen de revue laten passeren, om te kijken of er dan misschien een andere plaats op deze wereldbol was waar ik naartoe wou trekken (want er ging geen dag voorbij zonder dat ik dacht "Ik wil hier niet zijn" of "Ik voel me hier niet thuis"), maar nergens had ik dat speciale gevoel van ‘thuis’ dat ik bij Amerika wel altijd heb gehad.
Je ziet dat dikwijls ook bij Amerika-reizigers, die zeggen dat, als je éénmaal voet op Amerikaanse bodem hebt gezet, je gepakt wordt door een virus, en dat je steeds terug wilt gaan naar Amerika. Wel, dat begrijp ik, zij het dan bij mij niet in de vorm van reizen (als reisland zijn er andere oorden die mij nog meer aantrekken), maar wel als land om in te leven.
Zelfs als ik denk aan de schrijnende situatie van de bevolkingsgroepen onderaan de ladder, zelfs als ik me afvraag of het wel verantwoord is om onze zoon te verkassen omdat hij het hier ook naar zijn zin heeft, zelfs als ik er aan denk dat de Amerikaanse economie wel eens stijl bergaf zou kunnen gaan, zelfs als ik er aan denk dat hun huizenmarkt helemaal in elkaar kan storten, en zelfs als ik er aan denk dat Bush de president is van dat land, altijd blijft de uitkomst hetzelfde: ik wil naar daar. (en als ik zelfs onder Bush ginder wil gaan wonen, dan wil dat toch veel zeggen hé, hahaha)

Maar allé, om mijn inmiddels lange verhaal kort te maken: in plaats van de “Goodbye dreams” van de vorige keer, zeg ik nu “Welcome back”!
Ik ga hier dus af en toe terug wat posten, niet altijd Amerika-gerelateerd, soms persoonlijke verhalen, soms wat nieuwsfeiten.

En nadat dit gevoel van ‘nieuwe lente’ in mijn hoofd teruggekomen is, mag nu ook het startsein gegeven worden van de échte lente buiten!


Meer over Alfred Gockel , een kunstenaar die ik heb leren kennen via Marco

Meer over Herman Gorter op Wikipedia
En het ganse (zeer lange!) gedicht van Gorter

P.S.: ik zit vanaf nu dus ook in de nieuwe Blogger te posten, ik hoop dus dat alles goed gaat...