De beste wensen!

Aangezien wij op skivakantie gaan, zal er hier de komende week niks meer gepost worden.Ondertussen wil ik van de gelegenheid gebruik maken om iedereen heel prettige feestdagen toe te wensen, en een heel gelukkig 2007!

Ik hoop jullie allen ook in 2007 weer hier te mogen begroeten, en dank je voor het gezelschap en de steun in het voorbije jaar!
Tot ziens, tot volgend jaar!





De nachten worden langer, de dagen duidelijk korter,
brrr, ’t is kou, je kruipt wat dichter tegen elkaar aan.
Sterren fonkelen aan de heldere hemel,
vlammetjes dansen gezellig in ons warme huis.

Een terugblik op het voorbije jaar…
Veel vreugde, soms ook verdrietjes,
ongeduld, maar ook ontzettend veel genietjes.
Hopen verrassende dingen, maar ook veel verwachtte.
Slapeloze, maar ook heuglijke nachten.

Het voorbije jaar vouwen we stilaan dicht.
Wat gaat het nieuwe jaar weer brengen?
Wij springen in ieder geval vol nieuwe moed
dat onbekende tegemoet.
365 nieuwe dagen om van te dromen,
elke dag wel weer een tikkeltje bijzonder,
en wie weet gebeurt er hier of daar nog wel eens een wonder!

Vallende ster...

Gisterenavond. Het was ongeveer 22.30 uur toen ik besloot mijn echtgenoot gezelschap te gaan houden; hij was reeds eerder naar boven getrokken om nog wat TV te kijken. Net toen ik de draagbare telefoon terug in zijn station legde, rinkelde deze. Euh? Had ik weer op verkeerde knoppekes geduwd? Toch maar even opnemen… En gelukkig dat ik dat deed, want Ron belde!
Ron en Lynne zijn onze Amerikaanse vrienden. Aanvankelijk waren hij en mijn man collega’s bij MCI Worldcom, ondertussen werkt mijn man voor een ander Amerikaanse bedrijf, en is MCI overgenomen door Verizon. Zij waren de mensen waar we in 2000 bij ingewoond hebben. Nadien zijn we steeds contact blijven houden. Eerst kwam Ron bij ons op vakantie (toen we nog in Limburg woonden), nadien gingen we bij hem op vakantie toen hij een assignment had in Londen, toen kwam Lynne bij ons op vakantie, en zijn wij weer naar hen in Londen gegaan toen ze weer daar waren voor een assignment, en kwamen zij beiden weer naar ons. En ook hun dochter logeerde al bij ons (nadat ze een paar maanden in Italië verbleef om die taal te leren).
Spijtig genoeg is hun tienerzoon begin 2005 overleden na een zeer lange strijd waarbij ook een beenmergtransplantatie hem niet heeft kunnen helpen. En hoe zeer we ook ons best gedaan hebben, toch heb ik zeker na het overlijden zitten vloeken en tieren over die verdomde duizenden kilometers en die Oceaan die tussen ons in zit… Lynne kreeg het beter verwerkt dan Ron. En je wil dan wel helpen, maar vanop die afstand sta je zo machteloos, kan je niet echt helemaal doordringen. Je kan eens niet ‘zomaar’ binnen springen om een tasje koffie te drinken en om wat te babbelen, of helemaal niks te zeggen maar er gewoon te zijn. En je merkte dat Ron zich steeds meer ging afsluiten. Hij fleurde wel op toen we eind vorig jaar dachten dat we zijn richting uit konden verhuizen. Onmiddellijk stuurde hij ons info op: over New Jersey en Pennsylvania, boeken die hij aangeschaft had via de AAA. En als we een referentie nodig hadden, dan moesten we het maar weten te zeggen! Ze zouden zelfs borg willen staan voor ons als dat een emigratie zou kunnen helpen (neen dus). En ook nu wou hij informeren hoe de stand van zaken was. Of zij zich konden verheugen om minder water tussen ons in te hebben in de loop van 2007… Wat zouden ze het fijn vinden om samen weer the 4th of July te kunnen vieren, of om met Thanksgiving samen aan tafel te kunnen zitten, dankbaar voor elkaars gezelschap, of om samen kerstcadeautjes uit te wisselen en weer samen naar Chicago te kunnen gaan. Maar spijtig genoeg kunnen we op dit moment niets meer zeggen… Hoe graag we ook zouden willen!
Onze zoon houdt ook van hen, zij zijn al een stukje ouder, en ik denk dat hij hen ook wat ziet als een soort van grootouders die hij zelf niet heeft.
Die liefde is ook wel wederzijds; zij zien in onze zoon heel wat van hun overleden zoon. Enerzijds zijn ze heel verschillend; Daniel was een begenadigd balletdanser die ook in heel wat musicals meespeelde. Hij ontwierp ook juwelen, terwijl onze zoon meer een boekenworm en een ‘gamer’ is. Maar beiden zijn ze echte spring-in-‘t-veldjes, houden ze van discussies en fantasie, zijn het optimisten tot en met die nooit eens gewoon door ’t huis kunnen stappen maar altijd lopen, dansen, neuriën, huppelen… Beiden zeer gepassioneerd door de dingen die ze doen.
Als er deze dagen een sterretje valt, dan weet ik wat mijn wens is. De wens die ik de afgelopen anderhalf jaar al bij tientallen sterretjes, kaarsjes en wat dan ook gedaan heb…

De goden

Even gelden zei een collega-blogger me nog dat er regelmatig dingen waren die ze niet op haar blog durfde te zetten, omdat ouders en familie mee lezen. Zo krijgt de buitenwereld dus de idee dat alles ‘up’ is, altijd, terwijl dat niet de realiteit is.
Tuurlijk ben je wel eens down, dat zijn we toch wel allemaal wel eens?! Dat gaat helemaal niet anders zijn omdat je nou toevallig in het buitenland gaan wonen bent! Maar ik begrijp wel dat het voor familie en ouders anders is wanneer je ‘veilig’ bij hen in de buurt bent en zij even binnen kunnen springen om eens te kijken hoe het met je gaat, dan wanneer je duizenden kilometers bij ze vandaan bent, en zij dus niet fysiek die schouder kunnen bieden (of die schop onder je kont, hahaha).

.

Je schrijft het natuurlijk niet graag elke keer op je blog als je je niet goed voelt, als je je ongelukkig voelt. Dat willen mensen niet lezen. Maar toch zit je moet die gevoelens. En schrijven zou therapeutisch zijn, maar toch kan je soms toch maar niet doen, want ‘anderen’ gaan er zich op één of andere manier aan storen?

Hier zijn de vooruitzichten ook niet zo denderend: vorig jaar (én in de loop van dit jaar) was gepland dat Kerstmis er eentje werd in ons nieuwe huis in New Jersey. Ondertussen is heel erg duidelijk dat het gewoon kerstmis zal worden in ons Kempisch dorp waarin we totaal niet geïntegreerd zijn. Witte kerst? Man, dit is België, vergeet dat maar!
Daarom hadden we, bij wijze van troost, een skivakantie geboekt in de Zwitserse bergen. Weg van huis en het pijnlijke verlangen. Weg van de regen en in de sneeuw. Maar een mens vraagt zich af wat hij gedaan heeft om de goden zo ongunstig gestemd te maken; er ligt geen spat sneeuw (iets van een 10 cm op 3000 meter hoogte), en de vooruitzichten zijn niks positiever. We zullen dus naar Zwitserland rijden om ook daar in de regen en zonder sneeuw te gaan zitten. Denkend, dromend en pijnlijk verlangend naar waar we eigenlijk hadden horen te zitten

Gazette van Detroit

Ontstaan
In 1889 trok Camille Cools naar Amerika, alwaar hij in 1905 een meubelfabriek oprichtte.
De West-Vlaming was een cultuurminnend man, en zorgde er voor dat dat de Vlamingen in Detroit Nederlandstalige boeken konden lezen. Tevens droomde hij van een eigen (Vlaams!) krantje, en zo rolde op 13 augustus 1914 het allereerste exemplaar van de Gazette van Detroit van de band. Wekelijks schreven een 20-tal vrijwilligers een 8-tal pagina’s nieuws bij elkaar.
De krant werd voor de eerste keer in zijn bestaan bedreigd in de jaren zeventig van de vorige eeuw, doordat Belgian Press (de drukkerij/uitgeverij) met financiële problemen te kampen kreeg. Daardoor wordt de krant sinds 1974 verder gezet door de vzw Belgian Publishing Company.
De Gazette verschijnt nu nog tweewekelijks, en draait volledig op een (grotendeels vernieuwde/verjongde) ploeg van vrijwilligers.

Doelpubliek
De Gazette van Detroit richt zich voornamelijk op Amerikanen en Canadezen van Vlaamse afkomst. Vooral de eerste en tweede generatie vindt het belangrijk de band met het moederland te onderhouden en wil nieuwtjes uit Vlaanderen te weten komen. Omdat volgende generaties van inwijkelingen het Nederlands niet meer begrijpen, verschijnen er ook Engelstalige artikels in het blad.

Oubollig imago
Ik heb enkel nog maar op het internet naar exemplaren van de Gazette gekeken, en moet zeggen dat het mij nogal oubollig en weinig aantrekkelijk over komt.
Jaren geleden, toen de Gazette ontstond, zal dit heel zeker een grote behoefte gedekt hebben. Internet was onbestaande, en tijdens de peperdure telefoongesprekken met het thuisfront zal men zeker wel andere dingen dan het plaatselijke nieuws willen bespreken hebben.
Maar we zijn ondertussen bijna 100 jaar verder. Om nostalgische redenen lijkt het natuurlijk fijn om de Gazette als eeuweling te kunnen gaan vieren. Maar om praktische reden?... We zijn volop in het internettijdperk beland. Alles wat we van België of Amerika willen weten is slechts een muisklik van ons verwijderd. Zo’n papieren krant die dan ook nog met vertraging én de nodige beperkingen in je bus komt vallen lijkt mij geen lang leven meer beschoren. Ondanks de steun van 12.500 euro die Vlaams minister Geert Bourgeois geschonken heeft.

Voor diegenen die toch gecharmeerd zijn door dit krantje, én die mee willen helpen om het zijn 100ste verjaardag te laten vieren: voor abonnementen kan je hier terecht. Voor de prijs moet je het niet laten, het krantje kost maar 25 euro/jaar!

Ook Vlaamse Ann in California schreef een tijdje geleden iets over deze Gazette.

Eindelijk: de kerstboom!

Eindelijk! We hebben ons een beetje ingehouden om de Sint niet al te hardhandig snel snel de deur uit te werken, maar gisteren namiddag heb ik de kerstboom gezet!

Alles herinnert me er aan dat we vorig jaar in de idee waren onze (voorlopig) laatste Kerst in België te vieren: op zolder vind ik een doos waarop staat ‘Kerst: opslag’, gevuld met kerstversiering waarvan ik (nog) geen afstand wou doen, maar die we ook niet mee wilden nemen.
Ook onze kerstboom zelf (een nepper vanwege mijn allergie voor dennen) is door manlief in januari bijeen geplooid om zo weinig mogelijk plaats in te nemen in een zeecontainer… En dat heb ik geweten toen ik hem minutieus terug uit elkaar moest plooien.


- Work in progress -

Terwijl ik bezig was om alles uit te pakken, kon Dusza het niet laten om uitgebreid aan alle dozen te gaan snuffelen. Al die vreemde geurtjes. Geurtjes uit mijn appartement in Antwerpen, waar de boom een eerste keer Kerst vierde, ondertussen al meer dan 15 jaar gelden. Geuren uit ons huis in De Pinte (Oost-Vlaanderen), waar hij ook kerst heeft mogen vieren, geuren uit de opslagplaats in Hasselt, waar de boom ook wat tijd door bracht, in afwachting van onze verhuis naar Korspel (Limburg), waar hij ook ettelijke jaren gestaan heeft, én geuren uit dit nieuwe huis. En we hopen natuurlijk (weeral) om er volgende kerst een nieuwe geur aan toe te voegen.
Maar ze moest dus regelmatig niezen! Grappig is dat wel, zo’n niezende hond.

- Amai, baasje, van al dat snuffelen word ik toch een beetje moe –

Hier is het eindresultaat:

- Kerstboom 2006 -

En let vooral op de hoogst originele –al zeg ik het zelf- “ster” op de top van de boom…

- De top –

’t Is dat mijn kerstster de foute kleur had, én licht beschadigd was. En dan moet ne mens creatieve oplossingen zoeken, niet? Dus hebben we even “mutsken trek” gedaan bij Noël, de kerstman, en zo hebben we onze boom afgewerkt. Genieten nu maar!

Nog meer Belgische bieren in de USA, o.a. Hoegaarden!!!

Hoegaarden

Het is lang geleden, maar hier volgt nog eens een keer goed nieuws voor de liefhebbers van Belgisch bier in de USA! En ik denk dat er hier een paar lezers gaan zijn die dit heel goed nieuws vinden!
In maart had ik al eens een bericht geplaatst over Global Beer , de importeur van Belgische bieren in 32 staten in Amerika.
Maar vanaf 1 februari gaat de Amerikaanse brouwerij Anheuser-Bush een aantal van InBevs premium merken (o.a. Beck's, Bass, Stella Artois, Hoegaarden en Leffe) importeren en wordt het bedrijf in de Verenigde Staten verantwoordelijk voor de verkoop, promotie en distributie van deze biermerken.


Leffe

InBevs Canadese merken, waaronder Labatt Blue en Labatt Blue Light en ook Brahma, zijn uitgesloten van deze overeenkomst.
Anheuser-Bush, met hoofdzetel in Saint-Louis, is bierleider in de VS met biermerken als Budweiser en Bud Light.
Meer (Engelse) info kan je hier vinden.

Mijn thuis is waar m'n Stella staat...

Voor diegenen die al enige tijd weg zijn uit België en ‘de markt’ niet echt gevolgd hebben: Inbev ontstond in 1988 uit een fusie tussen de Leuvense brouwerij Artois en brouwerij Piedboeuf uit Jupille, en kreeg toen de naam Interbrew.
In 1995 werd het Canadese Labatt's overgenomen. Na een fusie in 2004 met het Braziliaanse AmBev werd het bedrijf omgedoopt in Inbev.


Beck's

De brouwerij top 5, 'volgens geraamd biervolume (in miljoen hectoliter)
1. InBev: 190
2. Anheuser-Busk: 152
3. SABMiller: 135
4. Heineken: 107
5. Carlsberg: 78

Bass

Spijtige genoeg zal je dus nog moeten wachten tot februari. Net iets te laat voor de Kerstman. Maar wel ruim op tijd voor de paashaas!!!