De deur dicht

In 2005 ben ik met dit blog begonnen. Het noemde toen nog “Doen we het of doen we het niet”. Het ontstond op het moment dat we de knoop hadden doorgehakt en aan de werkgever van mijn echtgenoot (een Amerikaanse multinational) hadden laten weten dat we een relocation naar Noord-Amerika wilden. Dat was namelijk een mogelijheid die zij intern voorzagen voor wat zij “high potentials” noemen. Mensen die bv. CIO of VP werden moesten eerst op buitenlands assignment gaan.

Maar toen volgde de ene smoes na de andere waarom we nu nog niet konden vertrekken en waarom deze taak nog zo belangrijk was om hier af te werken en of hij die merger nog in goede banen kon leiden en toen kwam er reoganisatie en dan nog eens een wisseling aan de top en nog maar eens eentje en nog eens een reorganisatie. En al die tijd beloofde men hem dat hij echt wel mocht gaan “maar nu nog even niet” of “we zijn er mee bezig maar eerst moet [blablabla] nog even goedgekeurd worden”. Erger nog, “I will make it happen!” beloofde men ons enkele weken geleden ook nog.

Tot gisteren. Uiteindelijk is het hoge woord er uit gekomen: je zal de eerstkomende jaren niet uitgezonden worden want we kunnen dat echt niet maken nu we volop mensen hebben moeten afdanken en ook nog heel erg hard moeten besparen...
De afgelopen 3 jaar heeft manlief herhaaldelijk gevraagd om eerlijk te zijn tegen hem...
Er werden op andere afdelingen nog volop mensen uitgestuurd (soms tegen hun zin in). Maar ondertussen zit het bedrijf in zo’n zware besparingsrondes en zitten er geen echte blockbusters in de pijplijn dus er is minstens tot 2010 geen zicht op enige verbetering. En omdat men zo lief geweest is om zooo lang te wachten met dit te eerlijk te zeggen, zitten ondertussen ook de andere afdelingen in niet zo’n goede papieren en is ook daar geen geld meer voor relocation. Tenmiste, niet van Europa naar Amerika. Amerikanen, die mogen nog wel altijd naar Europa komen.

Oh ja, en een peperdure MBA-opleiding mag hij ook gaan volgen, want trainingsbudget is er nog wel.
(te weten dat enkele jaren geleden een prof hem zei dat het compleet nutteloos was om met zijn staat van dienst nog een MBA te gaan volgen).
En dat de travel van mijn man vorig jaar op zijn minst $ 40,000 dollar kostte, en dat die dit jaar ook nog mag doorgaan, daar maakt men ook geen probleem van. Terwijl onze relocation dat niet eens zou kosten want we zouden onze woning zelf moeten betalen. En qua sociale zekerheid zouden we gewoon onder de Amerikaanse wetgeving vallen. Het was niet eens een echte relocation, we zouden gewoon van Belgisch werknemer naar Amerikaans werknemer ingeschreven worden. Het enige wat zij betaalden was onze verhuis...

Maar ach, het heeft niet mogen zijn. Manlief gaat zich de komende weken stevig bezinnen over wat hij verder wil doen. Ik heb het vermoeden dat hij echt niet langer bij deze werkgever wil blijven. Hij is daarbij niet alleen, de laatse maanden hebben al heel wat bekwame mensen de deur achter zich toegetrokken.

En ik, ik ga hier de deur ook maar sluiten.
“Doen we het of doen we het niet” is niet meer aan de orde. We willen wel maar we kunnen niet.
“Quiévrain, wachten” is ook achterhaald. Het is wachten op niets.

En een nieuwe werkgever zal Amerika ook niet dichterbij brengen, aangezien je minstens een jaar in dienst moet zijn om een L-visum te kunnen krijgen, aangezien er voor H-visa ook meer kandidaten zijn dan plaatsen, en aangezien de Green Card loterij ons ook dit jaar niet gunstig gezind was.

Bedankt voor het lezen van mijn schrijfsels. Ik vond jullie reacties altijd heel fijn.
Zij die zelf een blog hebben: ik zal jullie nog wel komen bezoeken!

A beautiful day -deel 2

Ondanks het feit dat deze ochtend om 6.00 u mijn ventje al weer vertrokken is naar Amerika, voel ik me momenteel, terwijl ik boterhammekes met platte kaas en bruine suiker zit te eten aan de ontbijttafel, toch weer 'happy'.
En dat dankzij Werner uit Chicago!
Toen ik 2 postjes geleden schreef over dat vrolijke deuntje dat door mijn hoofd ging "What a beautiful day", heb ik mijn hoofd gebroken over de uitvoerders van dat liedje. Ik wist het echt niet meer. Bedankt voor iedereen die mij trachtte te helpen, maar vandaag verscheen er plots een commentaar met de juiste oplossing!!!

The Levellers, met een liedje uit 1997.
Zie ook http://nl.youtube.com/watch?v=36gW-IPV0aA
(even geduld hebben, het begint pas na een seconde of 12)

What a beautiful day,
I'm the king of all time,
And nothing is impossible,
In my all powerful mind.


Dus, Werner, bedankt!
En je maakt me tevens nieuwsgierig: wat doe jij in Chicago?
Ik zal altijd iets heel speciaals met Chicago houden omdat we daar in 2000 een tijdje gezeten hebben. Ik, die absoluut geen stadsmens ben, kwam plots een stad tegen die ik super vond! En nu nog steeds super vind.

Hup met de geit

Ik zou blij moeten zijn. We hebben zonet een vakantie geboekt. Een weekje Italië, Adriatische Rivièra. De streek van Rimini, Bologna en bovenal Ravenna. Met mogelijk ook een uitstap naar Venetië.
Maar ik stroom niet over van blijdschap. We hadden echt niet gehoopt een zomervakantie te (moeten) doen dit jaar:

We namen voor de 3de keer deel aan de green card loterij, maar tot nu toe geen nieuws, terwijl we dit keer een Amerikaans adres opgegeven hadden (en daar de brieven sneller toekomen).

Ook op gebied van relocation is er nog geen schot in de zaak. Iedereen is “working on it” en zegt dat we “be positive” moeten zijn omdat zij dat zelf ook zijn. Tja, dat zou al iets makkelijker gaan als we eindelijk eens iets concreets zien gebeuren.
Maar wetende dat we afhankelijk zijn van een "Madame Non" die blinde besparingen Zeer Hoog op haar agenda heeft staan...
Wetende dat onze relocation maar ter sprake kan komen als zij eerst een andere organisatiestructuur goedgekeurd heeft (en dat men daar ook al op wacht sinds eind 2007)...

Je kan het ze niet verwijten, die Amerikanen, ze blijven optimist. Misschien een beetje teveel in het boekje van “The Secret” gelezen?

Afgelopen week las ik nog een interview met iemand die enkele jaren geleden van Londen naar New York City verhuisd is. Toen ze hem vroegen wat het meest irritante was waar hij aan had moeten wennen, dan was het wel dat –in zijn ogen- overdreven positief zijn. Zelfs terwijl het schip aan’t zinken is zullen ze nog zeggen dat het allemaal wel in orde zal komen en je je geen zorgen moet maken.
Vroeger zou ik dergelijke uitspraken niet begrepen hebben. Dat positieve, da’s toch juist een geweldige eigenschap? Ik heb dikwijls genoeg gedacht dat de bewoners der Lage Landen daar eens een flinke portie meer van zouden mogen hebben. Wij zitten altijd maar te zeuren en te zagen (hahaha, kijk maar eens wat ik ondertussen aan ’t doen ben).
Maar waar ligt de grens tussen (gezond) positivisme en realisme? Soms begin ik te vrezen dat ze die lijn toch wel verloren zijn onderweg.

Dus: ja, wij hebben onze vakantie geboekt. En neen, ik ben er niet echt gelukkig mee. Maar hier 2 maanden thuis gaan zitten op een moment dat je gedacht/gehoopt had dat je voor lange lange tijd aan de andere kant van de Oceaan ging zitten, dat is ook niet echt een super vooruitzicht. Dus zullen we maar vooruit moeten. Weer maar eens. Niks aan te doen.
“Hup met de geit”, zij mijn leraar van het 4de leerjaar. Vele jaren gelden.

What a beautiful day...

Deze ochtend op weg naar school kwam er spontaan een deuntje in mijn hoofd zingen:

What a beautiful day, hehe, what a beautiful day...

Ik weet niet wie dat opgewekte liedje eigenlijk zingt, noch hoe het liedje verder gaat in woorden (alhoewel ik wel het wijsje ken.
Maar meest verwonderlijk van al vond ik het om zo’n opgewekt iets te denken en te voelen op een maandagochtend.
Een maandagochtend waarop mijn ventje al weer naar Puerto Rico vertrokken is en ik dus al om 5.00 u uit de veren was.
Maar het weekend was leuk, het zonnetje scheen al op deze ochtend en het blijkt vandaag zelfs 20°C te worden.

What a beautiful day!

België in lijstjes

Ik bracht van de bib en boek mee, zo’n “rariteitenboek”, je kent dat wel, eigenlijk volkomen overbodig, maar wel eens leuk om door te neuzen:
“België in lijstjes. Wetenswaardigheden over ons land, in cijfers en tabellen”.
Ik ging net even zoeken op het internet, maar er is amper iets over te vinden. Ik vind zelfs geen IBSN-nr in het boek (!) en ook op de site van de uitgeverij (lannoo) is het boek niet terug te vinden. Raar maar waar...

Er staan allerlei lijstjes in. Bv met de 10 rijkste families, de functies in het koningshuis, hoeveel bier we jaarlijks drinken, wie deelnam aan het eurovisiesongfestival (leuk scrabblewoord!).

Zo leer ik dat de langste rivier de Maas is, dat West-Vlaanderen de meeste vrachtwagens telt. Maar ook dat er 10 gemeenten zijn die minder dan 2000 inwoners hebben.

Dat de naam Peeters gedragen wordt door om en nabij 33.113 personen en Janssens door 30.996 mensen. Op ranking 99 staat de naam Pieters (5.215 personen) en op 100 staat Adam (5.204). En gek genoeg staat mijn familienaam ook in de top 100, maar die van mijn man –tegen mijn verwachting in- niet.

Er wonen 99.876 Italianen in België, gevolgd door 55.398 Fransen en 54.910 Nederlanders. En ja hoor, er wonen ook 11.582 Amerikanen en zij staan op de 11de plaats.

Er zijn 1.675.000 katten en 1.064.000 honden. En wij moeten geloven dat de samensteller van het boek ze allemaal telde? Hoe tellen ze die dieren eigenlijk? Want vroeger moest je nog een hondenpenning kopen, maar dat is ook al jaren afgeschaft... Hoe weten ze dan hoeveel honden er zijn? Laat staan hoeveel katten!

En tot slot de lottocijfertjes. De getallen die sinds 1978 het meest getrokken werden, zijn:
24 (38o keer)
7 (378 keer)
16 (370 keer)
5 (368 keer)
25 (363 keer)
14 (355 keer)
Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ze in combinatie met elkaar getrokken werden. Dus of je hier de jackpot mee behaalt? Maar indien dat wel het geval is, vind ik dat je mij toch een soort tipgeld moet schenken. Ik neem genoegen met 10%. Vraag ten gepaste tijde mijn rekeningnummer maar! Ik kan geen fiscale attesten afleveren maar ben alsnog een goed doel hoor!

Priorij Heilig Graf / Kasteel van de Hertogen van Brabant

De laatste dagen is de zon wat minder gierig geweest met haar straaltjes. Soms voelt het wel nog een stuk kouder aan dan het er aanvankelijk uitziet met die mooie blauwe lucht en het stralende zonnetje, maar ik geniet. Oh, wat doet dat goed! ‘k Zal er maar niet teveel aan denken dat we waarschijnlijk nog een fikse portie “aprilse grillen” tegoed hebben...

Vandaag zijn we een ganse dag op stap geweest. Naar Turnhout, de hoofdstad van de Antwerpse Kempen.

Voor de middag kregen we een rondleiding op de priorij van het Heilig Graf. Begin jaren 1900 werd dit schitterende (geclasserde) gebouw gebouwd o.l.v. de bekende Vlaamse architect Taeymans, in zijn kenmerkende Vlaamse neo renaissancestijl.
We bezochten o.a. het salon, de refter, de bibliotheek, het pandhof en de kapel. In de kapel hingen veel glas-in-lood ramen, maar deze zag er schitterend uit met de zon die er op scheen:

Rechts zie je de verrijzenis van Jezus (op paasdag), onder hem liggen de windels die hij achter laat.
Onderaan in het midden de engel die de boodschap brengt aan twee dames die vol ongeloof zijn (links onderaan).
Links boven nog 3 engelen in de vlucht.

In Vlaanderen heeft er een hevige taalstrijd gewoed (o.a. in het onderwijs) in de jaren rond 1960. Tot dan was het heel normaal dat je onderwijs in het Frans kreeg, o.a. ook aan onze Vlaamse (sic) universiteiten. Maar vandaag leerde ik dat de zusters van het Heilig Graf deze strijd al succesvol gevoerd hebben in 1906: vanaf toen gaven zij in hun school al les in het Nederlands. Ook aan het hoger onderwijs voor leerkrachten!

Na de middag bezochten we onder de deskundige leiding van een stadgids het kasteel van de hertogen van Brabant. Dit voormalige jachtslot gaat terug tot in 1106!


Deze foto heb ik even "geleend" van het internet.

De architectuur en de verschillende decoratiestijlen geven de geschiedenis weer van dit kasteel, dat momenteel dienst doet als Rechtbank van Eerst Aanleg voor het arrondissement Turnhout.
Ik denk niet dat we iets van restanten gezien hebben uit de 12de eeuw, maar wel nog een stukje trap en tegeltjes die reeds 400 jaar oud zijn.



Begin jaren 1900 werd dit kasteel grondig gerestaureerd onder leiding van ... architect Taeymans. En in 1994 onderging het nog eens een grondige restauratie, onder leiding van de architect die ook ons huis getekend heeft!



Naast Boheems glaswerk waren er ook veel decoraties in beeldhouwerk, o.a. deze leeuw.
Het was een boeiende en leerrijke dag!

Ponnekeswandeling

Zondag hadden we dus Ponnekeswandeling. Vroeger organiseerde de fokker dat 2 keer per jaar, maar sinds ze gestopt zijn met de kennel blijft Gie dat gelukkig toch nog verder doen.
Dus, Gie, bedankt! Alsook voor Frie, de broodjesmakers, en natuurlijk de ouders van Frie die lekkere soep gemaakt hadden waarmee ze ons onderweg kwamen bevoorraden:

Dit is Gwesdie, de mama van onze hond. Zij heeft de wandeling heel kranig meegemaakt, want spijtig genoeg heeft ze lymfekanker en zij zal waarschijnlijk de zomer niet meer halen. Zonde, ze is nog maar 12 jaar... Echt een hond met karakter!

Sven en Mieke, de eigenaars, hebben ondertussen ook een nieuw pupje, pas opgehaald in Polen:


Ondanks de voorspelling van veel nat en winterse buien, hebben we geen spatje regen gehad en zag de lucht zowaar soms blauw!

En natuurlijk ook nog even onze Dusza:




Nog enkele fotootjes van de wandeling: