Zaterdag had Lynne nog geregeld dat Susan, een collega van haar, met ons naar de mall ging. Voor ons was Susan een onbekende, maar haar vriendelijkheid en enthousiasme braken onmiddellijk het ijs. We moesten maar zeggen wat we graag wilden (sportkledij voor onze zoon, een jas voor mij, polo’s en jeans voor mijn man, …) en zij nam ons mee naar de geschikte winkels, ze kent de mall op haar duimpje.
En dan zijn er mensen die dit soort van contacten catalogeren onder ‘Amerikaanse oppervlakkigheid’, omdat die mensen op zo’n moment met je omgaan alsof ze je al lang kennen (vriendelijk, vlot, enthousiast, genietend), terwijl je daarna nooit meer iets van ze hoort.
Ik verwacht ook niet om ooit nog iets van haar te horen (buiten “Je hebt de groetjes van Susan” als ik bel met Lynne). Maar is dat noodzakelijk? Moet je, alvorens je een aantal hele fijne uren met iemand kan brengen, meteen de intentie hebben om voor de rest van je leven met die mensen in contact te blijven? Kan je niet gewoon spontaan een fijne tijd hebben met elkaar zonder verdere ‘verplichtingen’? Moet je dan maar niet met iemand gaan shoppen omdat jij dat graag doet en die mensen wat hulp kunnen gebruiken in het vinden van de winkels binnen die paar uurtjes die ze hebben (+ een lift nodig hebben tot aan de mall)?
Ach, ik stoor er mij niet aan. Susan was wat wij noemen ‘een toffe madam’ en wij hebben die namiddag heel veel plezier gehad. En je zag Susan ook genieten.
En ja, wij denken nog heel veel aan haar: we leerden ’s avonds op de party ook haar man Bob kennen. Bij Bob constateerde men een aantal maanden geleden een zeer ernstige vorm van kanker, tot nu toe sloeg er geen enkele behandeling aan, en de kans is groot dat hij het einde van het jaar niet haalt. Kijk, dat vind ik echt heel spijtig. Het zag er een leuk koppel uit, fijne mensen, en zo leerden we ze ook kennen uit wat Lynne zei. Tuurlijk denk je daar dan nog aan als je terug thuis bent! En wij hopen echt op een wonder voor hen!
Terwijl wij gaan shoppen waren hebben Ron en Lynne het huis nog verder aan de kant gedaan. Dat was wel nodig, want we wisten niet of het droog ging blijven (dus: zou de band gewoon buiten op de oprit kunnen spelen, of moesten zij binnen een plaats krijgen?). En we wisten dat er veel volk ging komen, maar niet exact hoeveel en of ze allemaal op hetzelfde tijdtip er zouden zijn. Ik schat dat er uiteindelijk zo’n 60 man geweest is.
In ieder geval hier nog wat foto’s. En spijtig genoeg ben ik vergeten om een foto van mijn man te maken. Hij zag er verrukkelijk uit in zijn chique piratenpak, neem dat van mij aan!
Onze piraten-zoon:
Ikke, met extra brede heupen door al die onderkledij:
Een collega van Lynne, die ook in de bibliotheek werkt, bakt heerlijke en vooral heel erg mooie cake. Zij had een doodskist gebakken:
Van een andere kennis hadden ze een doodskist mogen lenen, kwestie van de sfeer er wat in te brengen:
Grappig was wel dat deze kist in de zithoek stond, en men had daar wat stoelen en zetels staan voor mensen die eens zouden willen gaan zitten. Op een bepaald moment zaten daar zo’n heleboel mensen bij elkaar, rond die kist, en het leek echt wel op een funerarium. LOL! Toen hebben ze de kist maar opgepakt en ergens in een hoekje gezet, en de sfeer kwam er gelijk in.
Als je bij deze waarzegster passeerde en geluid maakte, dan deed zij een voorspelling voor je:
Hier even een zicht op een aantal van de gasten, die hun glaasje wijn bij kwamen vullen:
Links is Ron, de gastheer-piraat, dan in het midden een koppel dat oorspronkelijk uit Oost-Duitsland komt (en ze spreken nog steeds met zo’n grappig accent!), en helemaal rechts staat gastvrouw Lynne.
Het viel mij deze avond echt op dat je kennis maakt met allerlei nationaliteiten:
Ron zijn vader was een Russische Jood, Lynne is afkomstig uit Canada, de mensen op de foto hier boven uit Oost-Duitsland, buurvrouw Liz kwam als jonge tiener vanuit Nederland naar Amerika, er was ook nog iemand anders die uit Duitsland kwam, later leerden we nog iemand kennen uit Litouwen, …
Het was een heel leuk feest, onvoorstelbaar wat een werk de meesten op hun kostuums gemaakt hadden! Er waren een koppel koeien (‘the happy cows’, van een commercial op de TV, zie ook http://www.youtube.com/watch?v=S-B2dK4kr7o ), er was ook een koppel dat als stekker ging (hij als stekker, zij als wandcontactdoos), Lincoln en zijn vrouw waren ook aanwezig, er was een hele mooie heks en een fee, ach, teveel om op te noemen!
Wij hebben er van genoten!
