De deur dicht

In 2005 ben ik met dit blog begonnen. Het noemde toen nog “Doen we het of doen we het niet”. Het ontstond op het moment dat we de knoop hadden doorgehakt en aan de werkgever van mijn echtgenoot (een Amerikaanse multinational) hadden laten weten dat we een relocation naar Noord-Amerika wilden. Dat was namelijk een mogelijheid die zij intern voorzagen voor wat zij “high potentials” noemen. Mensen die bv. CIO of VP werden moesten eerst op buitenlands assignment gaan.

Maar toen volgde de ene smoes na de andere waarom we nu nog niet konden vertrekken en waarom deze taak nog zo belangrijk was om hier af te werken en of hij die merger nog in goede banen kon leiden en toen kwam er reoganisatie en dan nog eens een wisseling aan de top en nog maar eens eentje en nog eens een reorganisatie. En al die tijd beloofde men hem dat hij echt wel mocht gaan “maar nu nog even niet” of “we zijn er mee bezig maar eerst moet [blablabla] nog even goedgekeurd worden”. Erger nog, “I will make it happen!” beloofde men ons enkele weken geleden ook nog.

Tot gisteren. Uiteindelijk is het hoge woord er uit gekomen: je zal de eerstkomende jaren niet uitgezonden worden want we kunnen dat echt niet maken nu we volop mensen hebben moeten afdanken en ook nog heel erg hard moeten besparen...
De afgelopen 3 jaar heeft manlief herhaaldelijk gevraagd om eerlijk te zijn tegen hem...
Er werden op andere afdelingen nog volop mensen uitgestuurd (soms tegen hun zin in). Maar ondertussen zit het bedrijf in zo’n zware besparingsrondes en zitten er geen echte blockbusters in de pijplijn dus er is minstens tot 2010 geen zicht op enige verbetering. En omdat men zo lief geweest is om zooo lang te wachten met dit te eerlijk te zeggen, zitten ondertussen ook de andere afdelingen in niet zo’n goede papieren en is ook daar geen geld meer voor relocation. Tenmiste, niet van Europa naar Amerika. Amerikanen, die mogen nog wel altijd naar Europa komen.

Oh ja, en een peperdure MBA-opleiding mag hij ook gaan volgen, want trainingsbudget is er nog wel.
(te weten dat enkele jaren geleden een prof hem zei dat het compleet nutteloos was om met zijn staat van dienst nog een MBA te gaan volgen).
En dat de travel van mijn man vorig jaar op zijn minst $ 40,000 dollar kostte, en dat die dit jaar ook nog mag doorgaan, daar maakt men ook geen probleem van. Terwijl onze relocation dat niet eens zou kosten want we zouden onze woning zelf moeten betalen. En qua sociale zekerheid zouden we gewoon onder de Amerikaanse wetgeving vallen. Het was niet eens een echte relocation, we zouden gewoon van Belgisch werknemer naar Amerikaans werknemer ingeschreven worden. Het enige wat zij betaalden was onze verhuis...

Maar ach, het heeft niet mogen zijn. Manlief gaat zich de komende weken stevig bezinnen over wat hij verder wil doen. Ik heb het vermoeden dat hij echt niet langer bij deze werkgever wil blijven. Hij is daarbij niet alleen, de laatse maanden hebben al heel wat bekwame mensen de deur achter zich toegetrokken.

En ik, ik ga hier de deur ook maar sluiten.
“Doen we het of doen we het niet” is niet meer aan de orde. We willen wel maar we kunnen niet.
“Quiévrain, wachten” is ook achterhaald. Het is wachten op niets.

En een nieuwe werkgever zal Amerika ook niet dichterbij brengen, aangezien je minstens een jaar in dienst moet zijn om een L-visum te kunnen krijgen, aangezien er voor H-visa ook meer kandidaten zijn dan plaatsen, en aangezien de Green Card loterij ons ook dit jaar niet gunstig gezind was.

Bedankt voor het lezen van mijn schrijfsels. Ik vond jullie reacties altijd heel fijn.
Zij die zelf een blog hebben: ik zal jullie nog wel komen bezoeken!

A beautiful day -deel 2

Ondanks het feit dat deze ochtend om 6.00 u mijn ventje al weer vertrokken is naar Amerika, voel ik me momenteel, terwijl ik boterhammekes met platte kaas en bruine suiker zit te eten aan de ontbijttafel, toch weer 'happy'.
En dat dankzij Werner uit Chicago!
Toen ik 2 postjes geleden schreef over dat vrolijke deuntje dat door mijn hoofd ging "What a beautiful day", heb ik mijn hoofd gebroken over de uitvoerders van dat liedje. Ik wist het echt niet meer. Bedankt voor iedereen die mij trachtte te helpen, maar vandaag verscheen er plots een commentaar met de juiste oplossing!!!

The Levellers, met een liedje uit 1997.
Zie ook http://nl.youtube.com/watch?v=36gW-IPV0aA
(even geduld hebben, het begint pas na een seconde of 12)

What a beautiful day,
I'm the king of all time,
And nothing is impossible,
In my all powerful mind.


Dus, Werner, bedankt!
En je maakt me tevens nieuwsgierig: wat doe jij in Chicago?
Ik zal altijd iets heel speciaals met Chicago houden omdat we daar in 2000 een tijdje gezeten hebben. Ik, die absoluut geen stadsmens ben, kwam plots een stad tegen die ik super vond! En nu nog steeds super vind.

Hup met de geit

Ik zou blij moeten zijn. We hebben zonet een vakantie geboekt. Een weekje Italië, Adriatische Rivièra. De streek van Rimini, Bologna en bovenal Ravenna. Met mogelijk ook een uitstap naar Venetië.
Maar ik stroom niet over van blijdschap. We hadden echt niet gehoopt een zomervakantie te (moeten) doen dit jaar:

We namen voor de 3de keer deel aan de green card loterij, maar tot nu toe geen nieuws, terwijl we dit keer een Amerikaans adres opgegeven hadden (en daar de brieven sneller toekomen).

Ook op gebied van relocation is er nog geen schot in de zaak. Iedereen is “working on it” en zegt dat we “be positive” moeten zijn omdat zij dat zelf ook zijn. Tja, dat zou al iets makkelijker gaan als we eindelijk eens iets concreets zien gebeuren.
Maar wetende dat we afhankelijk zijn van een "Madame Non" die blinde besparingen Zeer Hoog op haar agenda heeft staan...
Wetende dat onze relocation maar ter sprake kan komen als zij eerst een andere organisatiestructuur goedgekeurd heeft (en dat men daar ook al op wacht sinds eind 2007)...

Je kan het ze niet verwijten, die Amerikanen, ze blijven optimist. Misschien een beetje teveel in het boekje van “The Secret” gelezen?

Afgelopen week las ik nog een interview met iemand die enkele jaren geleden van Londen naar New York City verhuisd is. Toen ze hem vroegen wat het meest irritante was waar hij aan had moeten wennen, dan was het wel dat –in zijn ogen- overdreven positief zijn. Zelfs terwijl het schip aan’t zinken is zullen ze nog zeggen dat het allemaal wel in orde zal komen en je je geen zorgen moet maken.
Vroeger zou ik dergelijke uitspraken niet begrepen hebben. Dat positieve, da’s toch juist een geweldige eigenschap? Ik heb dikwijls genoeg gedacht dat de bewoners der Lage Landen daar eens een flinke portie meer van zouden mogen hebben. Wij zitten altijd maar te zeuren en te zagen (hahaha, kijk maar eens wat ik ondertussen aan ’t doen ben).
Maar waar ligt de grens tussen (gezond) positivisme en realisme? Soms begin ik te vrezen dat ze die lijn toch wel verloren zijn onderweg.

Dus: ja, wij hebben onze vakantie geboekt. En neen, ik ben er niet echt gelukkig mee. Maar hier 2 maanden thuis gaan zitten op een moment dat je gedacht/gehoopt had dat je voor lange lange tijd aan de andere kant van de Oceaan ging zitten, dat is ook niet echt een super vooruitzicht. Dus zullen we maar vooruit moeten. Weer maar eens. Niks aan te doen.
“Hup met de geit”, zij mijn leraar van het 4de leerjaar. Vele jaren gelden.